Beste Vriend God,
Sinds mijn laatste brief aan Jou heeft de mensheid het hard te verduren gehad. Bommen sloegen kraters in het geloof in mensen. Oorlogen brachten vluchtelingenstromen op gang die sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer gezien zijn. Politiekers, die democratisch verkozen zijn omdat zij voor “de verandering” gaan zorgen, voeren een politiek die de democratie oneer aandoet.
In al dit wereldse tumult heeft onze parochie ook veel verandering meegemaakt. Neen, beste Vriend God, het was niet aan de orde om Jou te schrijven over dit alles. Mijn brieven zouden teveel geneigd hebben naar een klaagzang. Mijn worstelingen met ongenoegen en twijfel zouden Jou doen geloven hebben dat ik alle hoop aan het verliezen was. Maar Jij weet wel van beter.
Het werd voor mij een lange Vastentijd waarin ik de dagen niet heb geteld. De laatste loodjes van de Vasten wogen het zwaarst. Aanvaarding van verandering doet soms pijn en vraagt tijd. Zo vraagt het tijd om het onbehagen, dat een mens overvalt bij de ontmoeting van een vreemdeling, om te buigen tot nieuw vertrouwen. Het vraagt moed om het geloof in de democratie staande te houden wanneer die zichzelf ondermijnt. Zo verging het mij ook met mijn geloof in “de nieuwe parochie”. Dat geloof in die nieuwe parochie die niet meer je eigen parochiekerk aanhoudt als hoofdhuisvesting heeft of had tijd nodig om te groeien. En dan werd het de Goede Week.
Er werd in de “nieuwe parochie” een triduüm gehouden. De eerste viering op Witte Donderdag, met de voetwassing en het delen van het brood aan de tafel, stond in het teken van dienstbaarheid en verbondenheid. Het dienstbaar zijn voor en de verbondenheid met de nieuwe parochie werden nog extra in de verf gezet door de aanwezigheid en betrokkenheid van zoveel kerken uit het grote Ninove. Wij tafelden samen en gingen ook samen naar ‘De Hof Van Olijven’. Moesten wij deze beker drinken of lieten wij deze aan ons voorbijgaan? Er werd aan de beker genipt met een zekere twijfel en er werd ook gedronken met een nieuwe vastberadenheid.
De kruisweg op Vrijdag in de Ninoofse kerkparochies zette het leed van Uw Zoon om in een afscheidstocht uit het oude parochiaal denken. Zijn sterven aan het kruis werd het besef dat om verder te leven er iets sterven moest, hoe pijnlijk dit ook mag zijn. Die avond werd het sterven van Uw zoon opnieuw herdacht in de Abdijkerk. Veel aanwezigen van de kerkparochies stonden stil bij wat niet meer was. Afscheid nemen deed pijn. Samen afscheid nemen verzachtte het leed en schiep verbondenheid in Christus, Uw Zoon.
Beste vriend God, toen werd het Pasen met de Paaswake. Het vurige licht scheen opnieuw in de duisternis. De paaskaarsen werden eraan aangestoken. Onze kerkgemeenschappen werden verbonden door hetzelfde vuur en licht. Er werd gedoopt en doopbeloften werden hernieuwd. De klokken galmden over de oudste en stoutste der steden.
Uw Zoon Christus verrees in ons. Onze pastoor lichtte in zijn homilie nog even de sluier op van de wonden die een strijd kunnen nalaten, maar de boodschap is duidelijk. Wij moeten in liefde en verdraagzaamheid samen vooruit. Wij kunnen, zoals Uw Zoon bij de lamme deed, mekaars zonden vergeven. Dan kunnen wij samen opstaan en bouwen aan een nieuwe Kerk. Alleen ons geloof kan ons redden.
Vriend God, bedankt voor de nieuwe wind die waait in Ninove. Bedankt voor onze pastoor en voor alle medewerkers die hij rond zich schaarde om van de ‘nieuwe parochie’ een gemeenschap te maken waarin het goed is er deel van te zijn.
Vriend God, tot schrijfs,
uw vriend, Jozef de timmerman
Ontdek ook de ander verschenen artikels van "Brief aan God".
