Ik hoor het wel eens zeggen: de hoeveelheid winkeltjes en kraampjes voor pelgrims, die je rond het heiligdom (niet erbinnen!) van Lourdes vindt, kan wel eens mensen 'degouteren'. Daar zit iets nobels in: we voelen aan dat het heiligdom - en het religieuze in het algemeen - iets zuiver heeft en niet hoort 'bezoedeld' te worden door het winstbejag van individuele personen. Zo lijkt het meer op "geldklopperij" en zou je je kunnen afvragen of het daar niet om te doen is en of er nog wel iets authentieks religieus - van God of van Maria - aan de orde is.
En toch. Wie naar Lourdes kijkt op een wijze waarop een toerist een mooie stad ontdekt, die ziet nooit de essentie. Het is alleen voor het biddende oog en het biddende hart, dat de echte schat van Lourdes open gaat. Ik denk daarom dat het niet zo eenvoudig is om alleen op bedevaart te gaan, maar des te sterker om dat in groep te doen en een groepsprogramma te hebben, dat ruimte geeft aan de religieuze dimensie.
Van ver zou je het misschien wat kunnen vergelijken met een voetbalwedstrijd. Rond het stadion vind je ook altijd een overvloed van kraampjes en andere commercie op het moment dat er wedstrijd wordt gespeeld. Maar een klein beetje voetbalsupporter ziet onmiddellijk dat dit alles geen enkel gewicht heeft in vergelijking met de macht, die binnen zal gespeeld worden en waar het allemaal om te doen is. In Lourdes is het eender: als je de kans krijgt om oog te krijgen voor de essentie, dan is alles wat zich daarbuiten afspeelt alleen maar "decorum", wat geslaagde - of minder geslaagde - versiering, maar ook niet meer dan dat.
We gaan er met onze pastorale eenheid om de twee jaar naartoe - volgend jaar is het opnieuw zover. Het feit dat verschillende bedevaarders al van 24 maanden op voorhand (!) beginnen aftellen maakt wel duidelijk hoeveel Lourdes méér is dan alleen deze decoratie...
Tony, pastor
