Ik hoorde niet zo lang geleden iemand spreken over de Kerk in onze streken Brussel, België, West Europa... en het beeld dat zij voor de Kerk gebruikte was "een oase". U weet wel: dat is zo'n plek in de woestijn waar water in de grond zit en waar planten kunnen overleven, terwijl de rest van de woestijn zonder leven is. Zo'n beeld lijkt misschien wel goed gevonden, maar het is radicaler, ja meer choquerend, dan je misschien op het eerste gezicht zou denken. De kans is groot dat in een recent verleden iemand eerder het beeld van "een net" zou hebben gebruikt (een visnet, een vangnet, ...) om zo uit te drukken dat heel de wereld wordt bedekt door de ruimte van de Kerk. Een oase daarentegen is maar een betrekkelijk kleine plek - misschien een beperkt aantal vierkante meter in een onmetelijke ruimte van de hele woestijn. (Maar toch niet onderschatten: de oase zelf is véél bijzonderder dan de vele vierkante kilometer woestijn die errond liggen...).
Een tweede gedachte van deze persoon, die daar toch wel mee samen ging, was dat de Kerk niet alleen "het Kerkgebouw" is, maar eigenlijk ook iedere gedoopte. Iedereen, wie hij of zij ook is, is een stukje kerk en is dus eigenlijk een beetje "oase". We zijn dus niet alleen oase als we allemaal samen zitten, maar zelfs als we apart zijn. Om het juister te zeggen: telkens iemand iets zegt of doet omdàt hij of zij een gelovige is, is deze persoon Kerk en oase. Zelfs als ik iemand help om zijn verwaaide papieren bij elkaar te verzamelen omdat Christus mij dat vraagt, ben ik oase...
Dat laatste is redelijk nieuw. Denken we niet nog altijd dat de kerk eigenlijk een zaak is van de pastoor? Niet dus. Het is een zaak van ons allemaal...
Tony, pastor
