Op zaterdag 27 januari bleek nog maar eens dat we dit jaar een ongelooflijk fijne groep vormelingen hebben. Goedgemutst kwamen ze de Rozenkrans binnen en meteen was daar de vraag ‘kunnen we iets doen om te helpen?’ Zo kwamen ze ook al tijdens de tweede gezinsviering in november de kerk binnengestapt. En ja, een helpende hand kan altijd gebruikt worden. Zeker als de catechisten nog vlug vlug wat zaken aan het verknippen zijn …
In de kleine groepjes lag de focus op gevoelens. Het traditionele praatspel zat in een compleet nieuwe jas. Maar de gevoelens van jongeren blijven natuurlijk wel dezelfde. Ja, ze zijn best wel eens bang voor terreur en voor de dood, voor spinnen en diepe duisternis. En ze zijn trots als ze eens winnen met sport en blij als ze plezier kunnen maken met vrienden. En ze bedoelen het meestal echt wel goed met anderen. Ze vinden het zeker cool dat Jezus het opnam voor zwakkeren en als vormelingen willen ze nadenken hoe zij dat zelf concreet kunnen doen. Soms gaf dat zelfs aanleiding tot stevige discussies. En af en toe werd het behoorlijk intens. Want verdriet, daar kunnen sommigen ook al van meespreken. Maar evenzeer kon het gesprek wel eens heel oppervlakkig worden ook. Tja, niet zo veel anders dan bij volwassen gesprekken zeker?
Uiteraard werd ook gewerkt met de map: fragmentjes uit het leven van Jezus, opdrachtjes rond handen … Het anderhalf uur was weer vlug voorbij.
