Al wonen we in dezelfde gemeente, zelfs niet zo ver van elkaar, toch komen we mekaar niet zo vaak tegen. Dat gebeurt wél af en toe op één of andere parochieactiviteit. Maar behalve de naam en het gezicht, bleef hij voor mij en wellicht voor velen uit onze pastorale eenheid de onbekende ‘vriendelijke man’. Hij mocht zeker in onze rubriek ‘Even voorstellen’ niet ontbreken. Vandaag aan het woord: Jef Dams.
Mr. Dams, is u geboren Brusselaar of inwijkeling?
Jef Dams: ik ben een ingeweken Vlaming. Afkomstig uit Tremelo en hier ‘ingetrouwd’, zoals ze bij ons zeggen. Mijn hele familie, behalve onze kinderen dan, wonen nog in Tremelo. Ik ben vierde van vijf kinderen. Nu heb ik nog één zus en één broer. Mijn zus viert dit jaar haar 60ste huwelijksverjaardag.
In de jaren zestig ben ik naar Brussel komen wonen, direct naar Schaarbeek, altijd op dezelfde stek gewoond. Het zal in augustus 56 jaar zijn dat ik hier woon.
Dan heeft u de buurt wel zien veranderen doorheen de jaren?
JD: in die tijd, 56 jaar geleden, was de straat hier één grote familie. De meeste buren waren eigenaar. Uitzonderlijk werd eens een deel van het huis verhuurd. Maar de meesten zijn ondertussen verhuisd, werden ouder en gingen naar een serviceflat of home, of zijn overleden. Ik ben hier nog de enige Vlaming. Er is ook nog een buurvrouw uit West-Vlaanderen verderop in de straat.
‘Ingetrouwd’ zei u. Hoe heeft u uw vrouw leren kennen?
JD: ik heb mijn vrouw in Tremelo leren kennen. Ze werkte bij een verzekeringsmaatschappij en was Franstalig. Tweeëneenhalf jaar geleden is ze aan kanker overleden. Ze was Franstalig alhoewel haar vader uit Steenhuffel kwam, maar haar moeder was een Waalse. We zijn getrouwd in de kerk van Sint-Theresia op de Rogierlaan omdat de datum niet paste in Sint-Aleydis. We wonen op grondgebied Sint Aleydis, zowat op de grens van beide parochies eigenlijk, maar mijn schoonouders gingen wel altijd naar de mis in Sint-Theresia. Pastoor Plissart van Sint-Theresia was wat verbaasd en zei: willen jullie met een mis trouwen?
We hebben twee dochters gekregen. Die zijn allebei naar het Boodschapinstituut naar school geweest en hebben hun communie gedaan in Sint-Aleydis. Onze jongste dochter is er ook getrouwd.
Zijn uw dochters in Brussel blijven wonen?
JD: neen, maar mijn oudste dochter geeft les aan het Boudewijncollege hier in Schaarbeek. Mijn jongste is verpleegster in Ottignies. Ze komen allebei geregeld op bezoek. Ik heb ook vier kleinkinderen: drie meisjes en één kleinzoon.
Heeft u ook gewerkt in Brussel?
JD: ik ben na mijn legerdienst mijn loopbaan begonnen bij een weverij uit Waregem die hier in de Priemstraat een magazijn en kantoren had. Daar was ik zowat de assistent van de directeur. Hij deed ook zaken met een Duitse firma maar zijn kennis van het Duits was eerder ‘Kartoffel’-Duits. Na mijn studie had ik nog talen gestudeerd en dat heeft mij goed geholpen. Zes jaar heb ik daar gewerkt tot het magazijn plaats moest ruimen voor de kliniek Cesar De Paepe. Dan ben ik als hulpboekhouder aan de slag gegaan bij een inkoopcombinatie van zelfstandige winkeliers. Na negentien jaar ben ik dan samen met een andere boekhouder een ‘fiduciaire’ begonnen, een coöperatieve vennootschap en tot aan mijn pensioen heb ik daar gewerkt.
U is ook actief in de parochie…
JD: wij waren gewoon om naar de mis te gaan in Sint-Theresia. Op een keer hebben ze mij daar gevraagd om de collecte te doen en geleidelijk aan is van het één, ook het andere gekomen. Ik herinner mij nog pater Meeuwis, pater Emiel en pater Berghmans. Het was die laatste die het idee van een parochieraad heeft gelanceerd. Samen met zuster Els, Gerard Dhaveloose en een buurvrouw uit onze straat, ben ik lid geworden. Toen pastor Tony is gekomen, zorgde ik samen met Gerard voor de collectes. Tony heeft me dan gevraagd als lid van het Tijdelijke. Dat heb ik enkele jaren gedaan tot in 2004 bij mijn vrouw kanker werd vastgesteld. Ze moest dan twee keer per week naar de kliniek voor chemo. Dan ben ik ermee gestopt want dat was een moeilijke periode.
U is ook een van de vaste voorlezers in de vieringen.
JD: daar ben ik mee begonnen op vraag van pastor Tony. Sommigen schrikt dat af maar mij niet. Je leert dat, duidelijk spreken. Als boekhouder en fiscalist moest ik geregeld mijn standpunt verdedigen. Als je de materie goed kent is dat geen probleem. Ik heb vaak avondlessen en seminaries gevolgd en bijgestudeerd aan het Instituut voor boekhouden. Klanten komen af met allerlei vragen: over handelshuur, privéhuur, successierechten, BTW, vennootschapsbelasting, belasting voor vzw’s… Boekhouden is ook fel geautomatiseerd, dus computerlessen volgen, kortom bijstuderen om bij te blijven was hoogstnoodzakelijk.
Nu je met pensioen bent, heb je meer vrije tijd. Krijg je die ingevuld?
JD: ik verveel mij nooit. Ik lees heel graag. Vroeger moest ik veel beroepsmaterie lezen, nu heb ik tijd voor romans. Politieromans maar ook de klassieke literatuur zoals Walschap, Lampo, Claes en Timmermans. Ik lees alles graag, zowel in het Nederlands als in het Frans. Onlangs op de resto foyer bij de tombola heb ik mijn voorraad aan boeken ingedaan en ook in de Oxfam tweedehandswinkel dichtbij het Daillyplein ga ik boeken halen.
Waarom ga je naar de Resto foyer in de Artanstraat?
JD: sinds ik alleen ben na het overlijden van mijn vrouw, had ik er al met mijn dochter over gesproken en ze vond het een goed idee. Ik ben graag thuis maar ik kom ook graag onder de mensen. Marie-Claire Hardy, die ook iedere maand - tot haar plotse overlijden - naar de resto foyer ging, was een goede vriendin van mijn vrouw. Zij heeft me ook vaak uitgenodigd naar de ‘club de bonne entente’ maar tot nu toe is dat er nog niet van gekomen. Maar wat niet is, kan nog komen…
Beste mr. Dams, bedankt voor uw verhaal! En dat u nog lang mag voorlezen in de vieringen en ook mag genieten van uw boeken, de vele verhalen én de welverdiende rust!
Ria V.A.
