Doorgeefluik zijn

 'Gij zijt mijn Zoon, de welbeminde, in U heb ik mijn behagen gesteld'

           Lucas 3,15-16.21-22

Voel ik mij bemind door God? Wanneer wel en wanneer valt het me moeilijk?

Het nieuwe jaar dient zich aan als cadeau, dat we vol vreugde mogen ontvangen. Dat bleek ook op onze maandelijkse GBL-bijeenkomst bij de Zusters in de Stobbaertslaan. We deelden wat ons in de voorbije periode heeft geraakt en beziggehouden. Het doet telkens deugd om te luisteren en te “groeien aan elkaar”. Deze keer wil ik u, beste lezer, graag meenemen in een bijzondere ervaring. 

Uitgerekend op oudejaarsavond heb ik iets meegemaakt dat me erg heeft aangegrepen. Tijdens een wandeling langs de zo mooie Azalealaan hebben een vriend en ik een vrouw gevonden, op straat, letterlijk in de goot. Ze was blijkbaar gevallen en bloedde aan haar hoofd. We hebben haar geholpen om naar huis te gaan, en de eerste zorgen toegediend. Deze vrouw van 59 had al tien jaar geen dokter meer gezien. Zij heeft door de klappen van het leven haar hoop zo diep begraven…

Op zo’n moment ervaar ik een enorme machteloosheid en een groot verdriet. Waar is God dan die ons liefheeft?

Wat kan op zo’n moment dan een troost zijn? Een houvast?

Op het moment dat ik zo iemand als die arme vrouw ontmoet, dan gebeurt er iets. Ik voel me dan mens naast mens, op gelijke voet, niet meer en niet minder. Eén en al oor en gedienstigheid. Ik voel dan barmhartigheid en oprechte liefde. Die liefde komt niet alleen van mezelf, maar wordt me gegeven. Ik ervaar dan een kracht, een gedragen worden. Een opgetild worden en meegenomen. Dan voel ik me ten diepste bewogen. Misschien is het juister om te zeggen “bewoond”. Ik ontvang woorden en spreek dan uit hetgeen me ingefluisterd wordt. Doorgeefluik zijn. Het is een van de dingen die ik het liefste doe: dienaar zijn van het woord.

Tot groei en meer leven. Tot heling en genezing.

Sophie Vanhaverbeke