Zoals ieder jaar mochten we een mooie groep jongeren vergezellen in een avontuur van Godsontmoeting.
Het heeft deugd gedaan voor hen en voor ons!
Het is weer voorbij, ons jaarlijkse OJP avontuur in augustus. Vijf dagen mochten we op weg gaan met jonge mensen die van overal in België naar de abdij in Orval waren gekomen. Met bijna vijftig waren ze, bekenden van oudsher maar ook een aantal nieuwkomers bij de bron van levend water.
Net als de leerlingen onderweg naar Emmaüs gingen we zij aan zij, en soms liet de Verrezene zich herkennen: in het hart dat begon te branden, in een inzicht dat werd aangereikt, in het gesprek rond een Schrifttekst, in de openheid en de gastvrijheid van de broeders, in het breken van het brood in de liturgie of gewoon in de wonderlijke schoonheid en stilte van de abdij
Ik vermeld enkele korte flitsen die voor mij bleven hangen: (vrij geput uit herinnering, dus niet te letterlijk)
“Alleen ga je misschien sneller, met twee ga je verder. Wees toch niet bang van de ander. " (Jean Vanier, stichter van de Ark-gemeenschappen; tijdens het de wake op zaterdagavond)
kippenvelmoment als in vierstemmige harmonie uit alle monden klinkt : “Wees maar niet bang, ik ben jouw God, ik heb je uitgekozen, geroepen bij naam.” Het is waar Heer, elk van ons hebt Gij uitgekozen, hoe ongelooflijk is dat! Dank U!
“Het helpt om de stap te zetten als je je gedragen weet door de groep en ziet hoe anderen schroomvol, aarzelend maar moedig ingaan op de uitnodiging voor een persoonlijk verzoeniningsgesprek met een priester. Het deed me ook verlangen om die vreugde te mogen ervaren," zo vertelde mij een deelnemer over de verzoeningsviering. En inderdaad, de vreugde van de bevrijding daalde neer op de groep en we mochten elkaar dan ook van harte Gods zegen over dit nieuwe begin toewensen. Daarna was het echt feest!
“Ja, ik ben altijd bang als ik aan het altaar sta … omdat ik er alleen sta en omdat ik me onwaardig weet als voorganger. (…) Het enige wat uitkomst biedt, is het gebed. (…) Hetzelfde wil ik graag aan jullie zeggen: daar waar je je het meest kwetsbaar voelt, waar je de meeste angst ervaart en onzekerheid, breng het bij God in gebed. Het is de enige weg. “ (getuigenis van een jonge, pasgewijde priester)
“De Bijbel is een liefdesbrief. Je kunt veel boeken lezen over de stijlfiguren of de metaforen die in liefdesbrieven voorkomen, je kan lezen over de geschiedenis en de verschillende contexten van liefdesbrieven. Maar als je enkel al die boeken blijft lezen, zal je nooit proeven wat je Geliefde je wil zeggen. Je moet de brief zelf lezen.” (conferentie Dominique Collin, dominicaan)
Mee op weg gaan met deze jonge mensen is een groot cadeau: ze zijn ontvankelijk en open, stellen veel vragen en kunnen zo de Schrift, het gebed en de liturgie ontdekken als kompas voor hun leven. In de ontmoetingen met de broeders van Orval, de begeleiders en andere deelnemers durven ze vragen stellen die ze op veel andere plekken niet durven stellen. Wat maakt me nu echt gelukkig? Welke weg moet ik uit om mee te werken aan Gods droom? Waar moet ik naar toe met datgene wat er is misgelopen in mijn leven?
De vragen kregen wellicht geen definitief antwoord. Dat moet ook niet. Aan het einde van dit mooie initiatief kregen alle deelnemers een sleutelhanger mee, een sandaaltje, als een blijvende herinnering om altijd de weg weer verder te gaan. Immers, …
