In januari 2016 vertrok zuster Anne-Petra naar Turkije. Wij stuurden haar een mailtje om meer nieuws over haar te vernemen en over het werk dat ze daar samen met haar medezusters verricht.
U werkt nu in Turkije. Sinds wanneer is dat en wie heeft u dat gevraagd?
Inderdaad, ik zit alweer enkele jaartjes in Turkije en wel in Kadikôy te Istanbul.
Ik ben in januari 2016 vertrokken omdat ze daar een zuster vroegen en aangezien ik tien jaar werkzaam ben geweest in Brussel, zag ik dat wel zitten. Ook al wist ik niet goed wat ik er zou vinden of tegen zou komen, wat er me te wachten stond. Maar ik kende er een zuster en och, het zijn mijn medezusters die om hulp vroegen en dat was voor mij voldoende.
Waar woont u precies en wat is uw taak daar? Wonen daar nog zusters uit uw gemeenschap?
Turkije is het enige land waarvan een klein gedeelte Europees is en een groot gedeelte Aziatisch. Wij wonen in het Aziatische gedeelte, tussen de scheiding van het Europese gedeelte en het Aziatische gedeelte loopt de Bosporus die uitmondt in de Marmara zee, die doorstroomt naar de Middellandse zee. Aan de andere kant komt de Bosporus uit in de Zwarte Zee. Dus eigenlijk kun je zeggen dat rondom Turkije, waar je ook kijkt, bijna alles water is.
Wij wonen maar 500 meter van de Marmara zee af. Vandaar ook de vochtigheid hier, maar ook de warme zon, zoals in deze tijd kennen we temperaturen van 30° tot 32°en meer. Dus heerlijk elke dag volop zon, wat wil je nog meer?
Maar als wij naar een religieuze bijeenkomst willen of naar het politiebureau, naar de ambassade of welke andere bijeenkomst of bureau dan ook, dan moet je altijd met de boot ongeveer 20 minuten varen over de Bosporus naar de overkant, naar het Europees gedeelte.
Hier in het Aziatische gedeelte zijn twee Katholieke Latijnse kerken, hier bij ons in Kadikôy, en de andere ongeveer 5 km verder in Fenerbahçe. Beide kerken worden bediend door de paters Assumptionisten.
Wil je naar een andere Katholieke Latijnse kerk, dan moet je al naar de hoofdstad Ankara. Dus je begrijpt dat veel katholieken alleen met de hoogfeestdagen bij ons naar de kerk komen.
Aan de overkant in het Europese gedeelte zijn verschillende Katholieke Latijnse kerken en veel andere paters en zusters en andere religies.
Wij wonen in het huis van de paters Assumptionisten samen met hen. Vroeger toen Istanbul nog Constantinopel was, was dit hun groot seminarie en woonden zij in Istanbul verdeeld over verschillende kloosters met meer dan 200 paters en zusters.
Nu wonen we in hetzelfde huis nog met drie paters en drie zusters.
De paters hebben de begane grond en de eerste verdieping en wij wonen op de tweede. We staan dan ook helemaal ten dienste van de paters, niet alleen wat het koken en strijken betreft, maar we helpen hen ook met de diensten in de kerk zoals bij een doopsel en huwelijk, maar ook bij een begrafenis en dan zijn er meestal meer moslims dan Christenen in de kerk.
Wat zijn de grote verschillen met uw werk in Brussel?
Het verschil van werk hier of in Brussel is wel heel erg groot. Hier zijn de katholieke kerken omringd door een hoge muur en je kunt van ver via het kruis zien dat er een kerk staat. Overdag kun je de kerk niet in, ook al hebben we elke avond een H. Mis. De poort gaat pas om 5 over zes open omdat de mis om 18.30 uur begint. We bidden samen met de paters voor de mis de vespers in de kerk, en na de mis wordt de poort weer gesloten.
Omdat de Christenen geen toestemming krijgen om een kerk te bouwen, hebben de Syrische Orthodoxen aan ons gevraagd of zij hun diensten bij ons in de kerk mogen doen en dus delen we met hen onze kerk, uiteraard in goed overleg.
De Christenen hebben een goede band met elkaar, en zo zijn ze dan ook bij elke bijzondere gelegenheid vertegenwoordigd, zoals bijvoorbeeld bij een Syrische bisschopswijding, of een overlijden, met Pasen bidden we de vespers in de
Grieks orthodoxe kerk, en worden we bij de Armeense kerk uitgenodigd als hun bisschop een feest organiseert of welke andere gelegenheid dan ook. En we mogen ook de week van de eenheid niet vergeten.
Ook al is Turkije een Islamitische land, de moslims komen vaak de kerk binnen en vereren Onze Lieve Vrouw, ze steken een kaarsje aan bij haar beeltenis en bidden met uitgestrekte handen.
Het grootste deel van de bevolking in Turkije zijn moslims. Hoe is het om daar als christen te wonen en te leven?
De Turken zijn aardige en vriendelijke mensen en helpen je waar ze kunnen. Ken je de weg niet, zij stappen met je mee tot op de plaats van bestemming en vervolgen daarna hun weg.
Je moet je buiten de politiek houden en je geloof binnenkamers uitoefenen. En helpen waar je kan, welke godsdienst of religie ook. Zo bellen moslims bij ons aan en vragen om Franse les of armen vragen om kleren en andere hulp, ook zieken weten ons te vinden. Er zíjn voor hen die je nodig hebben, dat is ons werk hier of het moslims of christenen zijn. Christus is ons voorbeeld en ook Hij was er voor iedereen.
Inderdaad zijn er hier weinig katholieken, maar wel veel Christenen, vandaar dat bijna elke katholiek met een ander Christen is getrouwd, of dat nu met een Syrische Katholiek is of een Armeense Katholiek.
Het zijn Christenen en Katholiek, vandaar dat er hier ook zoveel kerkhoven zijn want elke religie heeft zijn eigen kerkhof. Het is hier heel gewoon dat de vader uit een gezin op het ene kerkhof en de moeder op het andere kerkhof begraven is.
Hoe verlopen de contacten met de plaatselijke gemeenschap? Spreekt u Turks of hoe kan u met de mensen communiceren?
Veel ouderen spreken verschillende talen omdat ze in het verleden veel in het buitenland hebben gewerkt en nu terug naar hun land zijn gekomen.
Het Turks is een moeilijke taal en aangezien ik geen ‘buiten’ werk heb, spreek ik het niet gemakkelijk. In de winkel en op straat groet ik de mensen in het Turks, dat gaat wel.
We hebben iedere zaterdag mis in het Turks daardoor kan ik de vaste gezangen al aardig mee bidden en zingen. Maar net als vroeger met het Latijn, weet ik vaak niet echt wat ik zeg. Het Onze Vader gaat al prima, dus beetje bij beetje lukt het.
En op straat als de mensen je groeten, groet je vriendelijk terug met een goedendag (meraba) en dat doet wonderen, een vriendelijk woord, en een gulle lach.
Heeft u ook al een en ander kunnen bezoeken in Turkije? En wat is u daarvan het meest bij gebleven?
Turkije is na Israël het tweede Heilige Land. Sint-Petrus en Sint-Paulus en nog vele andere apostelen zijn hier begonnen om het geloof te verkondigen. Veel katholieke kerken zijn nu musea en sommige zijn zelfs omgebouwd tot moskee. Denk maar aan de Sofia moskee. Dat was ooit een katholieke kerk.
In Antalya staat de eerste Christelijke kerk na Jeruzalem. Dat is de plaats, hier in Turkije waar Petrus begonnen is en waar de eerste Christenen zijn gedoopt. Diep uitgehouwen in de rotsen stroomt ook nu nog de bron met vloeiend water.
In Tarsus waar Sint-Paulus heeft gewoond, zijn de funderingen van zijn huis nog te zien met daarnaast de waterput, ook hier stromend en verfrissend water.
De Sint-Paulus kerk is nu een museum en wordt nu nog door zeer velen bezocht.
En als er groepen komen zoals wij, wordt er zelfs mis in opgedragen.
In de stad Antiochië werd in 303 het eerste concilie gehouden. Dat ligt allemaal hier in Turkije. Het land is dus rijk aan cultuur en historie.
In dit rijke land ben ik nu en nu lees ik de Bijbel met andere ogen omdat ik het werk van de eerste verkondigers zie.
Is er ook een groot verschil qua voeding? Heeft u een idee hoe lang u daar aan het werk blijft? Kan u ook geregeld op vakantie komen of uw familie bezoeken?
Vanzelf is er een groot verschil van voeding. Maar wij zijn een Franse communiteit en koken zelf en dus eten we vaak zoals de Franse keuken gewoon is.
We mogen maar om de twee jaar op familiebezoek gaan maar Turkije heeft je zoveel andere dingen te bieden dat de tijd toch vlug voorbij gaat. Ook al mis ik mijn moedertaal wel. En toch zeg ik : als God me de gezondheid blijft schenken en zolang ze me hier nodig hebben dan wil ik nog wel een tijdje blijven om het werk dat onze zusters en paters in 1835 zijn begonnen, voort te zetten.
Ik zou nog wel uren door kunnen gaan over wat we hier allemaal zien en beleven. Het is te veel om in dit korte bestek weer te geven.
Wat wil u graag nog aan onze lezers laten weten?
Verder wens ik u allen nog fijne en sfeervolle vakantiedagen toe, geniet van elke dag en je weet : een dag niet gelachen is een verloren dag. Lach en je zult zien, dat doet wonderen.
Moge het jullie goed gaan en het allerbeste gewenst.
Zr Anne-Petra
