Ondertussen is het ruim een half jaar geleden dat priester Lieven de actieve beroepswereld vaarwel zegde. Meteen verdween hij ook uit Koksijde om zich in zijn geboortestreek, in de buurt van zijn familie, te vestigen.
Regelmatig onderhouden heel wat parochianen telefonisch contact, sommigen maakten zelfs al de verplaatsing naar Wevelgem.
Aan de telefoon had Lieven al vaak gezegd: " ge moet ne keer afkomen, om te zien hoe goed dat het hier is…" Maar als je nog een werkende mens bent, is dat niet zo makkelijk.
Toen we de laatste donderdag van de vakantie hem opnieuw aan de telefoon hadden, volgde een concrete uitnodiging. Wij dus naar Wevelgem. gelukkig stond zijn rode auto buiten, want de gps stuurde ons wel naar de juiste buurt, maar niet naar het juiste huis…
Onze eerst indruk…? Hier leeft een gelukkig mens. Een stralende man opent de voordeur en ontvangt ons met open armen. Trots toont hij ons zijn bungalow, die hij knus heeft ingericht. Je herkent er meteen Lieven in… Meteen kan ik hem concreet wat hulp bieden bij wat klusjes waar hij geen weg mee weet. Daarna zetten we ons buiten op het terras om bij te babbelen bij een glas. Dit is Lieven ten voeten uit:gezelligheid, warme genegenheid, we voelen ons meteen thuis. Het is precies alsof er geen 6 maand tussen is. we praten over van alles en nog wat: de parochie, zijn familie, onze kinderen, over zijn "jobinvulling" waarmee hij zijn dagen zin geeft. In de buurt is hij al gekend… en de restaurants kennen hem ook al…
We merken in zijn vertellen dat hij zich echt thuis én gelukkig voelt. "Op pensioen ijn is aangenaam", zegt hij. En toch blijft hij heel actief in het rust- en verzorgingstehuis in zijn buurt. Hij heeft ondertussen - zoals we hem allemaal kennen - een nauwe band opgebouwd met de zusters van het klooster en de bewoners van het rusthuis.
Maar zoals altijd kom je met priester Lieven steeds voor verrassingen te staan… Ook nu… als hij ons vertelt dat we samen in de stad wat gaan eten, blijkt er in geen enkel restaurant nog plaats te zijn… We rijden zowat 18 km rond om te eindigen in een meeneempizzeria. Daar bestellen we wat en nemen het mee naar zijn huis. In alle vriendschap gebruiken we samen de maaltijd. En zo is het na middernacht, als we eindelijk de auto in onze eigen garage kunnen parkeren. Voor ik mijn ogen sluit, denk ik nog… Daar maak ik een artikel van, iedereen wil beslist weten hoe het met Lieven gaat… en hiermee is ook een innerlijk verlangen gestild.(J.S.)
