Op bezoek bij een naamgenoot… dat is de allereerste keer dat dit gebeurt voor deze rubriek. Toen de pastorale eenheid werd gevormd en samensmolt met Haren, zorgde onze voornaam even voor verwarring bij de lezers van dit blad. Vandaag kan u kennismaken met Ria… Schellens uit Haren.
Ben jij een geboren Brusselaar?
RS: ja inderdaad want ik ben geboren in het Brugmann ziekenhuis. In het begin dat mijn ouders getrouwd waren, woonden zij achter de kerk van Haren. Ik was ongeveer 4 jaar toen we van daar verhuisden naar de kasteelhof en daar heb ik gewoond tot ik getrouwd ben.
Kom je uit een groot gezin?
RS: wij waren thuis met vijf kinderen. Mijn zus is twee jaar geleden overleden. Zij was de oudste, dan waren er drie jongens en dan kwam ik. Ik ben de jongste dus en een beetje verwend.
Waar ben je naar school gegaan?
RS: ik heb tot mijn 14 jaar school gelopen in Haren. Mijn moeder was bang om mij als twaalfjarige naar Brussel te sturen. Toen bestond nog het 7e en 8e leerjaar. Ik heb hier ook het 7e gevolgd en ben begonnen aan het 8e. Dan ben ik naar Brussel gegaan, naar het Instituut Funck tegen de Beurs. Daar volgde ik een opleiding als bediende.
Heb je nog herinneringen aan je kinder- en jeugdjaren?
RS: mijn jeugd was een mooie tijd. Onze buren hadden een dochter maar van de buurvrouw mocht ik niet met haar spelen omdat ik altijd met jongens speelde ; maar dat waren mijn drie broers! Wij speelden veel op straat. Dat kon toen nog want er waren nog niet veel auto’s. Iedereen kende iedereen. Mijn moeder had een ‘nieuwkuis’-zaak en zo kwam er veel volk over de vloer. Ik kon als kind niet zo goed fietsen, of beter ik kon niet goed stoppen met de fiets. Zo ben ik eens op onze voordeur gereden. Die was helemaal stuk maar ik kwam er gelukkig zelf goed vanaf. Ook heb ik ‘s een vrouw aangereden met mijn fiets. Ze stond te praten op het voetpad. Mijn fietsbel werkte niet, we zijn gebotst en we zijn allebei op de grond gevallen. Het was mijn beste dag niet want mijn moeder heeft het allemaal zien gebeuren.
Ik heb hier in Haren mijn eerste communie en mijn plechtige communie gedaan. Op de dag van mijn eerste communie had ik een gebroken voet en de zuster heeft mij naar de communiebank gedragen. Ik had achteraan op de fiets bij mijn broer gezeten. Hij had mij nog gewaarschuwd dat ik mijn voeten ver weg van de spaken moest houden maar toen het bergaf ging, kreeg ik schrik en is mijn voet in het wiel gedraaid. Het was een breuk. Op de foto’s sta ik dus telkens met een korte en een lange kous…
Ben je ook in Haren getrouwd?
RS: ik heb mijn man leren kennen toen ik 19 jaar was en hij 20, en het jaar daarna zijn we in het huwelijksbootje gestapt. Pastor Deckx heeft ons getrouwd. We hebben drie jaar in Evere gewoond en zijn dan naar Haren verhuisd. Ondertussen ben ik bij Ziegler gaan werken. Maar op mijn 23ste zijn we naar Duitsland verhuisd want mijn man was beroepsmilitair. Ik heb daar gewerkt op het Staf secretariaat in het Militair Hospitaal in Soest. Onze dochter Nathalie is daar ook geboren.
Na 10 jaar zijn we in 1988 teruggekeerd naar Haren. Enkele jaren later, op mijn 35ste is MS, multiple sclerose, vastgesteld. Onze dochter was toen 3 jaar. Daardoor is het ook bij één kindje gebleven. MS heeft veel veranderd in mijn leven en ook in dat van mijn man en onze dochter. In het begin had ik veel opstoten en moest ik veel blijven liggen. Dat was voor hen zeker niet gemakkelijk. Er is nu medicatie maar ik kom daar niet voor in aanmerking. Maar ik ben gelukkig. Vandaag kan ik niet meer dan 100 meter stappen maar ik heb een rolstoel en ik probeer zoveel mogelijk aan alle activiteiten van de Harense verenigingen mee te doen.
Je bent lid van verschillende verenigingen in Haren.
RS: ik ben lid van Femma en Okra. En ‘chapeau’ voor Femma en de KWB als ze een uitstap plannen, kijken ze altijd naar de mogelijkheden voor rolstoelpatiënten en iedereen helpt mij waar dat nodig is. We hebben hier veel vrienden en dat schept een band. Ja, ik ben ‘met mijn gat in de boter gevallen’!
Heb je een band met de parochie?
RS: zeker, in de tijd van pastor Bernard Lenaerts was ik lid van de pastorale ploeg en op vraag van Bernard ben ik artikels beginnen schrijven voor Kerk&Leven. Toen kon ik ook nog iedere week naar de zondagsmis. Sinds het samengaan in de grote pastorale eenheid is de zondagviering hier al vrij vroeg, om 9.15 uur, en dat is voor mij moeilijk om er zo vroeg te zijn, gezien mijn MS. Maar waar het kan, probeer ik erbij te zijn en schrijf ik graag een verslag.
Beste Ria, het was een heel toffe kennismaking. Bedankt en geniet vooral van alle activiteiten en uitstappen met de Harense verenigingen zodat we nog veel van je verslagen mogen lezen in ons parochieblad!
Ria V.A.
