Vijfentwintig jaar geleden werd ik priester gewijd op 26 juni 1994 in de kerk van de Heilige Michiel in St.-Michiels Brugge. Ik herinner mij nog dat dit een bewogen dag was. Na zeven jaar studie (eerst één jaar in het Grootseminarie van Brugge, vervolgens twee jaar in het Leo XIII-seminarie van Leuven en daarna nog 4 jaar in het Grootseminarie van Brugge) was eindelijk het grote moment aangebroken dat ik priester zou worden.
Je had je er lang op voorbereid, maar hoe zou de toekomst als priester er uit zien? In ieder geval werd ik nog niet onmiddellijk in het ‘echte’ priesterwerk geworpen, want er werd mij gevraagd om twee jaar naar Leuven te trekken om daar de licentie Godgeleerdheid te behalen. Die twee jaar werden er zes, want na mijn licenties kreeg ik de kans om via het Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek een doctoraat te maken in de Godgeleerdheid. Dit doctoraat met als specialisatie liturgie verdedigde ik in 2000. En opnieuw kwam dan de vraag wat de toekomst na deze zes academische jaren zou brengen.
Ik mocht nog wat verder in Leuven blijven, want ik werd benoemd in de Universitaire Parochie van de KULeuven. Zo ben ik twaalf jaar lang pastor geweest in de Leuvense Begijnhofkerk. Het waren boeiende jaren, vooral omdat ik er mocht kennismaken met een bloeiende weekendgemeenschap die gedragen werd door heel veel vrijwilligers. Ik leerde er een kritische, open en uiterst mondige groep gelovigen kennen.
Na enkele jaren mocht ik ook de kerk van Brussel leren kennen doordat ik, naast mijn werk in Leuven, tevens de kans kreeg om op de vormingsdienst van het vicariaat Brussel te komen werken. En daar opende zich een heel andere wereld, heel verschillend van de Universitaire Parochie van Leuven! In Brussel merkte ik dat de Nederlandstalige geloofsgemeenschappen er heel anders uitzagen, kleiner, moeilijker om vrijwilligers te vinden, maar daarom zeker niet minder boeiend!
In Brussel leerde ik een kerk kennen die als het ware een nieuwe toekomst aan het voorbereiden was, gedurfd en vol moed.
Ik ervaarde het als een soort van ‘laboratorium’. Ik ervaarde een grote hartelijkheid en voelde me hierdoor onmiddellijk thuis, zodanig zelfs dat ik de overstap naar Brussel maakte door in plaats van pastoraal actief te zijn in Leuven medeverantwoordelijk priester werd in de pastorale eenheid Sint-Franciscus, naast mijn werk op het vicariaat. Ik voelde en voel me er goed, ‘als een vis in het water’ durf ik zeggen, zodanig zelfs dat ik enkele jaren geleden de volledige overstap heb gemaakt, en nu niet langer priester ben van het bisdom Brugge maar van het Aartsbisdom.
In de loop van die 25 jaar heb ik de kerk danig zien veranderen: de gemeenschappen dunnen uit, het aantal priesters daalt spectaculair, en de kerk als instituut kreeg harde klappen. Ik moet eerlijk toegeven dat dit niet steeds gemakkelijk was en is. Maar toch blik ik met een dankbaar hart terug op die afgelopen 25 jaar: ik heb veel mooie mensen mogen ontmoeten, veel uitzonderlijke kansen gekregen en ben gedurende die jaren ook gegroeid in mijn geloof. Dankbaar en vol goede moed zie ik dan ook de toekomst tegemoet. Dankbaar om te mogen meebouwen aan een Kerk die nieuwe wegen zoekt in nieuwe tijden, dankbaar ook dat ik mijn plek in de kerk van Brussel heb mogen vinden.
Pastor Gino
