Bidden tussen de velden, wandelend met een krozenkrans tussen de vingers. Het is een niet alledaags beeld, en toch… Met de Wegom in Denderwindeke gingen we met tal van parochianen tezamen op weg, een weg die ons door velen anderen zijn voorgegaan.
Stilstaan bij iedere kapel die we op onze route tegenkwamen. Ieder met zijn eigen intentie en persoonlijke redenen om er bij te zijn. Het weer zat ons ook mee, met een zachte zomerbries leken we als pionnen die tussen de velden door liepen.
Door de droogte was de aarde zo droog dat ze een lichte stofwolk op onze kledij naliet, een stille getuige… Als je omkeek zag je een kleine stofwolk die ons bij tijden vergezelde op onze tocht. Het is reeds meerdere malen beschreven in een lied of een tekst. Biddend op tocht doorheen ons Vlaamse landschap. De tocht liet ons toe om even afstand te nemen van de dagelijkse beslommeringen en dat klein beetje extra energie te vinden in de kracht van het gebed.
Toen we door de maïsvelden en de boomgaarden heen aan het stappen waren dacht ik aan al de mensen die door de jaren heen op dezelfde plaats waren. Wat hield hen bezig? Waarom waren zij ook naar hier gekomen? Het liet me niet los.
Iedere kapel was een stille getuigenis van het rotsvaste geloof om verbonden te zijn met ons lief vrouwke. Het even stilstaan bij de kapelletjes, het was een aangename stilte ver weg van alle drukte! Grote dank!
Sigurd Vandendriessche
