Kerk zijn vandaag

De indruk bestaat wel eens dat de Kerk een gezellige club is - of zou moeten zijn. Een gemeenschap, die zich laat leiden door de evangelische principes van Jezus Christus kunnen velen zich op geen andere wijze voor de geest halen. Ik durf betwijfelen dat het zo zou moeten zijn. Natuurlijk is gezelligheid niet verboden. We moeten er geen probleem van maken als het ergens aangenaam is, zeer zeker niet! Maar anderzijds mogen we nooit vergeten dat de Kerk in de eerste plaats een ruimte moet zijn waar iedereen welkom is, waar iedereen binnen kan en waar niemand als een vreemde wordt bekeken. "Gezellige club" heeft vaak de bijklank van "het is goed om erbij te zijn", maar dat gaat niet zelden samen met "het is voor anderen toch niet zo simpel om erbij te komen". En dat is het probleem.

Neem dat jezelf tijdens een vakantieperiode te gast bent in een mooie parochiekerk, waar je duidelijk voelt dat de mensen zeer hecht aan elkaar hangen en goede banden vormen: ongetwijfeld is dat indrukwekkend en fijn om te zien, maar het is toch niet zeker dat je daar zo gemakkelijk zelf zou binnenkomen. De kans bestaat dat je er gewoon buiten blijft naar kijken.

Nog eens: er is absoluut geen bezwaar tegen gezelligheid, maar het is niet het eerste criterium. Het eerste criterium zou moeten zijn: openheid en gastvrijheid. En dat wil dan allicht zeggen dat het niet altijd zo gezellig en hartelijk is, omdat ook die mensen, bij wie ik mij spontaan niet zo goed voel, minstens een even goede plaats moeten krijgen als ik zelf.

Misschien heb je dit soort "hechte gemeenschappen", clubjes zeg maar, veel vaker als de gemeenschappen kleiner worden - de mensen die na jaren overblijven kennen elkaar zo goed dat ze bijna zoals familie geworden zijn. Op zich is dat geen probleem. Maar als dat ertoe leidt dat het voor anderen minder gemakkelijk is om erbij te komen, dan zijn we geen Kerk meer, maar een clubje. En laat ons niet vergeten: onze roeping is het om Kerk te zijn: dus in de eerste plaats open en gastvrij...

Tony, pastor