Na de lagere en middelbare scholen, zijn deze week ook de universiteiten opnieuw van start gegaan. De Tour de France is ondertussen gereden en de andere wielerwedstrijden volgen elkaar in sneltreintempo op. Je zou voorwaar de indruk krijgen dat het gewone leven weer herneemt en dat de hele covid-sage herleid wordt tot een interludium. Het is echter niet zo. Als je beter toekijkt, merk je dat er niets al helemaal verloopt zoals vroeger. Mondmaskers, handgel, afstand houden, de lijntjes volgen... dat hadden we ons een jaar geleden niet eens kunnen voorstellen! In de parochie zijn de Eucharistievieringen wel hernomen, binnenkort ook opnieuw wekelijks in onze pastorale eenheden, maar het is haast het enige: rond de catechese zoeken we nog en ook het verenigingsleven draait nog lang niet op het vroegere ritme. Ondertussen denken we met melancholie terug aan de vóór-corona tijden, alsof dat toen de ideale tijden waren waar we liefst allemaal zo snel mogelijk naar terug willen.En toch. Toen was er ook al politiek gekibbel. Toen stonden er ook al vluchtelingen voor onze deur, die op wat schaamteloze wijze werden teruggestuurd. Toen hadden we ook al een Amerikaanse president, of een Britse premier... zo ideaal was het toch ook allemaal niet, we moeten niet per se vluchten naar het verleden...Misschien moeten we wat beter kijken en zien hoeveel kansen er in ons leven van vandaag liggen. Ik heb nog nooit geweten dat zoveel mensen tegelijk nadachten over hun leven. Ik heb nog nooit geweten dat zoveel mensen zich tegelijk de vraag stelden welke richting ze uit wilden en wat ze zouden willen doen. Ik heb nog nooit geweten dat zoveel mensen tegelijk nadachten over wat ze waardevol vinden in het leven. Het lijkt wel alsof we collectief wakker geworden zijn uit een slaapverwekkende, eindeloze sleur. Daar moeten wel goede dingen uit geboren worden. Wij zijn toch niet beter dat die vele mensen in de wereld die al zo lang op de vlucht zijn en zoeken naar een betere toekomst? En waarom zouden wij op die weg niets kunnen vinden?
