Hoe gaat het met jou Suzanne?
De knieën en de rug doen pijn maar ik ben wel content. Ik heb al veel geluk gehad hoewel mijn man al vijftien jaar geleden gestorven is. Ik had in die tijd drie katten om voor te zorgen en dat heeft mij er bovenop geholpen. Die wachtten toen op mij. Ondertussen heb ik zeven katten. Boven wonen sinds een paar jaar mijn dochter en kleinzoon. Ik kom hier niets tekort en ik voel mij niet alleen zoals je soms hoort op televisie.
Wat mis in jouw leven sinds de coronapandemie?
Op zondag kan ik niet meer naar de Abdijkerk en ik mag ook niet meer naar de winkel. Mijn kleindochter werkt als ergotherapeut en zij weet altijd zeer snel wanneer de regels veranderen. Zij telefoneert dan en zegt: ‘Meter, je moet voorzichtig zijn en binnen blijven!’. Zij kan het weten. Maar ik kijk wel iedere zondag naar de viering op televisie, de ene week op Eén en de andere week op Holland. Ook de activiteiten van Okra mis ik. Alles is stilgevallen. Dat is nog nooit gebeurd. Wat ik nog het meeste mis, is het bloemschikken in het Vierkant. Dat is wel al twee jaar gedaan maar dat mis ik ook nog altijd.
Wat wou je al lang doen en heb je tijdens de coronaperiode eindelijk tijd voor gehad?
Je moet weten dat ik een verzamelaar ben. Ik heb niet alleen veel katten. Ik verzamel postzegels, postkaarten en boeken. Ik heb zeker 3 bibliotheken. Weet je, ik heb al twee maanden postzegels gesorteerd en ik heb nog zeker 2 maanden nodig om alles in boeken te steken.
Wat is jouw wens voor de toekomst "postcorona"?
Ik verlang niet naar reizen. Het is moeilijk om mij te bewegen. Mijn rug doet teveel pijn. Maar het zou goed zijn mocht alles weer een beetje normaal worden. Normaal zoals vroeger. Ik zou terug naar de kerk willen gaan en naar de winkel. Het koppel (Guy en Mariette, nvdr) dat naast mij zit in de kerk is ook nog niet terug. Ze hebben ook nog schrik van diene corona. Ik begrijp dat. Ik hoop dat alles weer normaal wordt.
Andere artikels #dit is onze gemeenschap
