Deze pandemie heeft mij heel sterk geraakt:
Als arts en moeder van een arts. Heel de medische sector werd zeer sterk bevraagd en velen hebben zich voor een heel lange periode ten volle gegeven, als een roeping, met alle consequenties, soms tot in de dood.
Als dochter van mijn vader, die in het buitenland ziek was en stierf zonder dat ik erbij kon zijn om mijn liefde voor hem te tonen en mijn moeder te troosten. Dit deed me heel diep het lijden begrijpen van de patiënten zelf die tussen leven en dood geen contact konden hebben met hun geliefden, alsook van hun familieleden die machteloos moesten toezien. Ook de eenzaamheid en daaruit voortvloeiende depressie van zovele mensen trof mij.
Als zus van mijn broer en zus, die als mantelzorgers dag in dag uit ten dienste stonden van onze ouders.
Deze pandemie heeft mij dieper doen nadenken over de zin van het leven.
Zoals psychiater professor Dirk De Wachter zegt: Als we verdriet hebben, als het moeilijk gaat, hebben we iemand nodig, hebben we vriendschap nodig, hebben we verbinding nodig, hebben we liefde nodig. Moest er geen lastigheid zijn, er was ook geen liefde.
Ik wil van harte alle liefdevolle zorgverleners - medisch personeel, mantelzorgers en mensen uit diverse sectoren – danken voor al wat ze gaven en geven.
Laat ons als maatschappij ons steentje bijdragen, onze liefde tonen, door samen eensgezind aan eenzelfde kar te trekken om in wederzijdse zorg het einde van de tunnel te bereiken.
Souheila Saikali
