Ik presenteer u dit warme schilderij van Arcabas. Deze Franse schilder was zeer gegeerd door wijlen kardinaal Danneels.
Terwijl de twee leerlingen nog aan het bekomen en vertellen zijn van wat ze ervaren hadden en hoe ze Hem herkend hadden bij het breken van het brood, in het Emmaüs verhaal, staat Hij al midden onder hen en zegt: ‘Vrede zij u'.
Na het verraad van de leerlingen en het feit dat ze Hem verlaten hadden, is Zijn eerste woord een woord van vrede. Er is geen enkele wrok of woede die doorklinkt in Zijn woorden. Zijn hele leven heeft Hij getuigt van Gods’ liefde, Zijn laatste daad aan het kruis was vergeving, en nu Hij voor het eerst opnieuw onder hen allen samen is, is Zijn eerste woord vrede.
Vrede moest immers ook het eerste woord zijn dat de leerlingen moeten zeggen als ze ergens binnen gaan. Zo had Hij het hen opgedragen. Vrede zal uw eerste woord zijn.
Zelfs nadat ze Hem al hadden herkend zijn ze nog verschrikt en menen ze een geest te zien. Opnieuw, net als vorige week, nodigt Hij hen uit naar Zijn wonden te kijken, op Zijn handen en Zijn voeten. Hij is gekruisigd en verrezen!
Net als in het evangelie van vorige week zondag is het voor de leerlingen moeilijk ze begrijpen. Ze kunnen amper hun ogen geloven. Op het schilderij staan hun ogen dan ook wijd, zeer wijd opengesperd van verbazing. Het is een verbazing om Zijn woorden, Zijn daden, zijn Zijn.
Hij vraagt hen dan naar eten. Door samen te eten wordt duidelijk dat het geen geest is die daar verschijnt, maar Christus zelf. Ze reiken hem eten aan, ze gebruiken samen de maaltijd. Het is een vaak weerkerend element in de verhalen na de Verrijzenis dat er, net als tijdens Zijn leven eigenlijk, samen met de leerlingen wordt gegeten. De link met het Laatste Avondmaal is hier duidelijk, maar het wordt wel omgedraaid. Jezus deelt het voedsel nu niet uit zoals nog in Emmaüs, maar het wordt Hem aangereikt.De leerlingen zetten zijn opdracht, Zijn werk verder.
In het schilderij is die beweging van het aanreiken mooi weergegeven en door de kleine blauwe penseelstreken wordt zelfs een suggestie van een broodbreking gesuggereerd. De centrale figuren lijken een licht uit te stralen vanuit het warme rood dat de kern van de boodschap de ontmoeting met Christus benadrukt en de liefde bijna tastbaar maakt.
Het schilderij slaagt erin om de eenvoud van het verhaal, de vragen en gebaren schitterend weer te geven en de focus op de kern van het verhaal te leggen, maar met een ruime openheid voor onze eigen interpretatie, om onszelf geraakt te weten. Zo kan het ons helpen om Hem te ontmoeten doorheen het verhaal dat hierin wordt afgebeeld. Laten ook wij ons dan hierdoor raken en laten wij steeds opnieuw eerst proberen zeggen: ‘Vrede zij u.
Jef
Andere artikelen "Kunst in de Paastijd"
