Bijna 65 jaar geleden, op 23 november 1960, werd Michel Franzen geboren. Zijn ouders Guy Franzen en Jacky Lamoen hadden een aantal jaren in Congo verbleven. Zijn vader leidde er een grote onderneming voor de productie van juten zakken. In het woelige jaar 1960 keerden ze noodgedwongen naar België terug.
Michel kwam bijna twee maanden te vroeg ter wereld, met complicaties tijdens de geboorte. Daardoor was hij gehandicapt. Het gezin Franzen kon enkele jaren inwonen bij de grootouders Lamoen, die in Berchem een drukkerij hadden, en verhuisde vervolgens naar de Ringlaan 77. Daar heeft Michel tot enkele maanden geleden gewoond.
Zijn vader stierf veel te vroeg, in het voorjaar van 1970. Michel was toen nog geen tien jaar. Als enig kind had hij een sterke band met zijn moeder. Zij gaf hem een degelijke opvoeding en leerde hem dat zijn visuele en motorische beperkingen hem niet mochten beletten om zijn leven te ontplooien zoals elke andere jonge mens en zijn dromen waar te maken. Hij volgde lager onderwijs in de basisschool Leopold III in Berchem, zette zijn opleiding voort aan het Gemeentelijk Instituut voor Handelsonderwijs in dezelfde gemeente en studeerde nadien aan de Erasmusschool in Antwerpen. In 1981 werd hij Public Relations Officer met een eindwerk over 'De radio als Public Relations-middel'.
Na zijn studies ging hij aan de slag als administratief medewerker bij Werminval-WAG vzw, het huidige Stroom Maatwerk. Hij werkte er graag en is er heel zijn loopbaan gebleven, van 1981 tot zijn vervroegd pensioen in 2016, na 35 dienstjaren.
Zijn leven lang, al van jongs af aan, maakte hij vele mooie reizen met zijn mama. Ze genoten er beiden van om de wereld te ontdekken. Na de dood van zijn papa vond Michel een vaderfiguur in een vriend van den huize, Leopold Van Gaever. Tonton en zijn echtgenote, die Tantine werd genoemd, waren altijd al goede vrienden geweest van het gezin Franzen. Later werd mijnheer Van Gaever, intussen weduwnaar, een grote steun voor Michel en zijn mama. Na de dood van Jacky in 2003 nam hij nog meer de zorg voor Michel op zich. Hij heeft die taak tot op hoge leeftijd vervuld. Hij overleed in 2015, 97 jaar oud.
Ook na het overlijden van zijn mama bleef Michel veel reizen, steeds in gezelschap of in een groep natuurlijk, wegens zijn invaliditeit. Zijn handicaps werden geleidelijk aan echter hinderlijker en ook pijnlijker. Maar hij was vastbesloten zich niet door de fysieke ongemakken te laten beperken, en leefde tot nog geen half jaar geleden autonoom, op zijn eigen manier, zoals hij dat steeds had gedaan.
Michel had een heel gevuld leven. Naast zijn werk bij Werminval en zijn reizen nam hij ook talrijke engagementen op zich. Dat begon al op jonge leeftijd. In 1970 kwam pastoor Paul Pas aan het hoofd van de Pius X-parochie. De nieuwe pastoor bood troost en houvast bij het overlijden van de papa in datzelfde jaar. Toen ontstond de band van Michel met deze parochie. Hij werd misdienaar, was actief in groepen zoals de acolietenwerking, de jongerenvieringen, missiecontact, de lectorengroep, de werkgroep Welzijnszorg en Broederlijk Delen, de parochieraad waarvan hij secretaris was. Gedurende meer dan 25 jaar vervulde hij de taak van contactpersoon tussen de parochie en basisschool Kleine Stan. Bovendien werkte hij jarenlang mee aan de samenstelling van het parochieblad.
En daar bleef het niet bij: naast zijn inzet voor de eigen parochie engageerde hij zich ook breder binnen de oecumenische beweging. De Antwerpse Raad van Kerken was in 1972 opgericht en de Pius X-parochie speelde daarbij een voortrekkersrol. In 1976 werden vanuit deze parochie, in het kader van de ARK, oecumenische gebedsdiensten opgestart. Op een bepaald moment kwam Michel, via pastoraal werkster Maria Lever, in contact met deze kring. Vanaf dat ogenblik zette hij zich onvermoeibaar in voor de ARK, en in het bijzonder voor de organisatie van de gebedsdiensten. Hij heeft dat enorm graag en voortreffelijk gedaan tot maart 2025, kort voordat hij in het ziekenhuis werd opgenomen.
Michel werd gedreven door een grote, ja zelfs gretige belangstelling voor alles wat er in de wijde wereld en in zijn eigen wereld gebeurde en hij voelde zich sterk betrokken daarbij. Ondanks zijn visuele beperking las hij veel, wat allerminst vanzelfsprekend was. Talrijke vriendschappen kleurden zijn leven. Michel was dankbaar voor de kansen die hij kreeg, voor de mogelijkheden om iets te kunnen betekenen, en vooral voor de boeiende contacten met de vele mensen op zijn levensweg.
Irene Smets
