Aan het begin van de jaren zestig was het allereerste bouwwerk van onze parochie het wijkschooltje naast de latere Pius X-kerk. Pastoor Meyer en de parochie sloten einde 1959 een akkoord met de zusters van het O.L.V.-Instituut Pulhof – de zusters van Onze-Lieve-Vrouw van Namen – om een kleuterschool te openen in de Oosterveldwijk die toen volop in ontwikkeling was. De werken begonnen in juni 1960 en op 1 september 1960 konden de eerste kleuters al naar de nieuwe wijkschool. Uiteraard was dit slechts mogelijk dankzij een prefab-constructie die evenwel tot maart 2009 in gebruik is gebleven. Gestart als afdeling van de grotere Pulhofschool aan de Grote Steenweg waren zuster Maria-Gabriëlla (zuster Lia) en zuster Godelieve-Theresia (zuster Mia) de stichters van de wijkschool. De bedoeling was de eerste graad lagere school – eerste en tweede leerjaar – en een kleuterschool voor Oosterveld in te richten. Zuster Mia ’t Jolle (1929-2025) was de eerste directrice en verzorgde vele jaren het eerste leerjaar. Voor het gedenkboek ’50 jaar Pius X-parochie Wilrijk’ leverde zuster Mia in 2010 volgende persoonlijke bijdrage. Ze overleed in Sint-Lenaarts op 15 augustus 2025.
In december 1959 ging pastoor Meyer met de zusters van het Pulhof praten over de oprichting van een buurtschool. Op 12 december vond de officiële aankoop plaats, door het aartsbisdom Mechelen, van de terreinen voor de pastorie, het parochiecentrum en het schooltje. Eind augustus 1960 werd het Paviljoen Pius X ingewijd. De school kon meteen in september van start gaan en ook als parochiale feestzaal en zondagse ontmoetingsruimte fungeren tot het parochiecentrum klaar was. Het prefab houten paviljoen stond eigenlijk in een weide. Alleen de huizen van de Pater Verbiststraat waren al gebouwd. Aan de overkant van de Groenenborgerlaan kon je tot aan het Middelheimziekenhuis zien. Overal groen, margrieten, klaprozen, rondhuppelende konijntjes in het gras.
De grond van de school behoorde aan de parochie toe, maar het gebouw was eigendom van de congregatie van de Zusters van Onze-Lieve-Vrouw. Het langwerpige paviljoen had één lange gang waarop een klein bureau, een bergplaats, twee klassen (lagere school), een toilettenruimte, en daarachter nog twee kleuterklassen en een zaal uitkwamen. De klassen waren elk in een andere kleur geschilderd, met fleurige tekeningen op de muren. De grote speelplaats had achteraan een zandbak en een tuintje. Alles was kleurrijk, fris, kindgericht.
We begonnen met twee kleuterklasjes en het eerste leerjaar. Het eerste kindje dat we inschreven was niet Nederlandstalig, ook niet Franstalig, maar een Engelstalig meisje dat Alican heette. Op de eerste schooldag regende het pijpenstelen. De speelplaats was nog niet betegeld en werd één grote modderpoel. De spiksplinternieuwe vloerbekleding in het schoolgebouw was heel mooi: rood plastifeutre met kleine vierkante uitsnijdingen… waarin al het water, het vuil en de modder bleef zitten! Na een week werd de speelplaats geasfalteerd. De school werd verwarmd met gasradiators, die na elke schooldag gedoofd moesten worden vanwege het brandgevaar in het houten gebouw. Het gevolg was dat op een nacht in een koude winter de waterleiding stukvroor. ’s Ochtends moest altijd iemand extra vroeg op school zijn om de radiatoren aan te steken. In de zomer was het dan weer snikheet… Maar we tilden er niet te zwaar aan, met zoveel lieve kinderen was het gewoon heel fijn er te mogen werken. In 1961–1962 had ik in het eerste leerjaar 25 meisjes en 15 jongens: heel leuk behalve de handwerkles want het was niet eenvoudig om de jongens te leren breien.
De school had succes, het aantal inschrijvingen ging in stijgende lijn. We begonnen in 1960 met 66 kleuters en in 1966 waren het er al 208; een deel van de zaal moest tot kleuterklas worden omgevormd. We beslisten om nog slechts kleuters van de eigen parochie in te schrijven. Vanwege de toestroom van meisjes aanvaardde de hoofdschool aan de Grote Steenweg vanaf september 1963 geen jongens meer in het eerste leerjaar, en de wijkschool moest deze beslissing volgen. In 1968 telde het eerste leerjaar 34 en het tweede leerjaar 35 leerlingen. Haast alle kinderen kwamen uit de parochie. Zuster Lia bleef zes jaar (tot 1966) in het wijkschooltje, daarna werd ze overgeplaatst.
Tot 1972 hadden we geen telefoon op school. Bij dringende gevallen, wanneer een personeelslid ziek was of een gasradiator defect, ging ik – de directrice – via het zijpoortje naar de pastorie om daar te telefoneren. Was er een kindje ziek of gebeurde er een valpartij, dan kon ik meteen terecht bij dokter Vermeulen in de Pater Verbiststraat. We werden altijd vriendelijk ontvangen en kundig geholpen, en indien nodig bracht hij ons naar het ziekenhuis en weer terug.
Een angstaanjagende gebeurtenis deed zich voor op dinsdag 14 maart 1967. Toevallig had ik die dag net iets te vroeg de bel laten rinkelen voor de middagpauze. Mijn horloge liep waarschijnlijk een beetje voor. Zoals altijd stonden de ouders buiten aan de schoolpoort te wachten op de rij kinderen. In die tijd gingen veel kindjes ’s middags naar huis om te eten. Nog maar net was ik teruggekeerd in mijn kantoor of de grond begon te daveren als bij een zware aardbeving. Ik hoorde een oorverdovend lawaai. De muur scheurde open, ik zag opeens de blauwe lucht door het dak en liep snel de gang door, naar de zaal, helemaal achteraan, waar de kinderen die over de middag op school bleven, zaten te eten. Inmiddels was het weer stil geworden. Een pas in beton gegoten dakbalk van de in opbouw zijnde kerk was ingestort samen met een steunbalk van de rechtse zijmuur. Een enorm gevaarte van 30 m breed en een gewicht van meer dan 300 ton! Grote blokken beton en houten balken versperden de toegang tot de school. Niemand kon er nog in of uit. Gelukkig waren de kinderen en hun ouders net vertrokken, het was een kwestie van minuten. Ook de arbeiders bleven ongedeerd: zij zaten te eten aan de overkant van de straat. Mijn kantoor was helemaal bedolven onder de brokstukken. Pastoor Meyer kwam aangesneld, totaal van streek, en hij huilde; het was die dag zijn verjaardag. Er waren onmiddellijk ouders ter plaatse om te helpen – een moeder had zelfs een ruikertje bloemen bij – maar voorlopig kon niemand iets doen, eerst moest het zware puin worden geruimd. De dag daarop blokletterden de kranten: ‘250 kleuters aan de dood ontsnapt’…
Mia ’t Jolle, zuster van Onze-Lieve-Vrouw van Namen
