Door de Goede Week samen gemeenschap te vieren, zetten we mooie stappen in de richting van de nieuwe parochie in Herzele & Houtem. “Achter de schermen” is ook de denkgroep bezig met de groei naar die nieuwe gemeenschap. Dat gebeurt aan de ene kant “spontaan” doordat er samenwerkingsverbanden ontstaan maar uiteraard zijn er ook initiatieven en kansen tot ontmoeting nodig die de brug slaan tussen de verschillende gemeenschappen. Op de twee recente denkgroepen hebben we met elkaar uitgewisseld over wat nodig en belangrijk is in de groei naar de nieuwe parochie. Tijd voor een volgende nieuwsberichtje vanuit/over de denkgroep.
Enkele prioriteiten vooropgesteld
De verschillende leden van de denkgroep kwamen aan het woord en mochten vanuit hun “aanvoelen” aanbrengen wat zij als grootste uitdaging of noodzakelijkheid erkenden. Drie prioriteiten of misschien juister, drie “zorgen” kwamen het meest aan bod:
(1) de zorg om betrokkenheid
De voorbije maanden zijn er heel wat veranderingen gebeurd. Mensen zijn afgehaakt … of dreigen af te haken. Ondertussen hebben anderen de weg naar onze gemeenschap weer teruggevonden … Er is in de voorbije tijd al een hele weg afgelegd, maar er ligt ook nog een hele weg voor ons. Hebben wij oog voor wie achtergebleven is? Hebben we aandacht voor wie nieuw is? Hebben we voldoende zorg voor wie regelmatig aanwezig is … maar misschien toch met vragen of bedenkingen zit? Het zijn niet alleen terechte vragen die naar voren komen, ze nodigen ons ook uit om in de toekomst werk van te maken. Hoe kunnen we bouwen aan betrokkenheid – niet enkel van “hoofd” maar ook van “hart”?
Aandacht voor jongeren, en jonge(re) gezinnen – niet enkel (maar ook) voor de ouderen in onze parochie. De jongeren/jongere mensen die geregeld aanwezig zijn in de weekendliturgie, maar ook de jonge gezinnen die aansluiten in voorbereiding op het vormsel of de eerste communie van hun dochter of zoon: zijn er wegen om hen nog meer te betrekken – ook tussen die twee sacramenten door?
(2) de zorg voor vrijwilligers
De voorbije weken en maanden is er met verschillende groepen en geledingen al heel wat overleg geweest, over oude parochiegrenzen heen: dit is positief maar blijft ook in de toekomst noodzakelijk. Communicatie en duidelijke afspraken zijn daarin belangrijk. Ook dit is een werk van lange adem. Er zijn twee gemeenten, verschillende parochies met elk eigen gebruiken en gewoontes. Nu een aantal dingen meer centraal opgevolgd worden zullen er dus ook stap voor stap een aantal nieuwe afspraken komen zodat het voor iedereen zo duidelijk mogelijk is “wat” & “hoe” de dingen gebeuren. Dit is geen correctie omdat het “vroeger” fout gelopen is, het is wel – op vraag van vele vrijwilligers – zorgen voor rust zodat men zo goed als mogelijk weet wat te mogen verwachten.
Naast het formele van de afspraken is het ook van belang dat er voldoende kennismaking doorheen informele momenten is: pas dan zal de samenwerking echt vruchtbaar zijn. De avond met lectoren en assistenten was in die zin een zinvolle avond: er was ruimte voor een (minimale) verbroedering. In het najaar zal er een traktatieavond zijn voor vrijwilligers, daarover later meer.
(3) de diaconale zorg
De zorg om de naaste zou eigenlijk het kloppende hart van een kerkelijke gemeenschap moeten zijn: eenzamen, zieken, ouderen, rouwenden … Diaconie is meer dan enkel denken aan anderen in functie van Welzijnszorg of Broederlijk Delen. Het is ook denken aan ecologie: de zorg voor de naaste die “na ons komt”. Is er voldoende ondersteuning voor de communiedragers: zijn er mensen die we uit het oog verliezen en die de communie op hoogdagen graag ontvangen? Zijn er lokale noden, bijvoorbeeld bij rouwzorg of eenzaamheid van bewoners van woonzorgcentra waar wij misschien (minimaal) op kunnen inspelen? Zijn wij als kerkgemeenschap in het geheel dienstbaar aanwezig in onze samenleving, ook buiten onze eigen kring? Of beperken we ons tot “ons kent ons” wanneer het gaat over de zorg naar anderen?
Manier van “werken”
Het opstellen van zulk een prioriteitenlijstje geeft uiteraard niet meteen pasklare antwoorden. Maar door dit gesprek, dat ook in de volgende denkgroep nog aan bod zal komen, wordt wel duidelijk waar de klemtoon in de komende tijd best ligt. De toekomstige parochieploeg voor de parochie in Herzele & Houtem krijgt dus van bij de aanvang een duidelijke “opdracht” mee.
Op de denkgroep stelde ik ook een “manier van werken” voor die aan de denkgroep ter bespreking werd meegegeven. Naast de parochieploeg die instaat voor het algemeen beleid, zou het goed zijn dat er een aantal werkgroepen in het leven worden geroepen die een aantal deeldomeinen opvolgen en coördineren: naast de bestaande werkgroep liturgie, zou er ook een werkgroep catechese komen. Deze werkgroep bestaat vooral uit betrokkenen die kinderen en jongeren voorbereiden op het sacrament van de eerste communie of vormsel, maar ook dooppastoraal en “catechese voor de parochianen” valt hieronder. De werkgroep diaconie richt zich op gekende acties zoals Welzijnszorg en Broederlijk Delen, maar kijkt ook naar ziekenwerking en rouwzorg, mensen in armoede en vluchtelingen, ecologie … Er is een werkgroep communicatie die vooral met de website en het parochieblad zal bezig zijn. Tot slot kwam ook de suggestie om met de verschillende koorleiders en organisten een paar keer per jaar samen te komen om af te spreken wat er in de komende tijd gebeuren kan: afspraak rond liederen … Niet elk lid van de toekomstige parochieploeg zit in elke werkgroep en niet iedereen die bv. vormselcatechese geeft moet in de werkgroep catechese zitten. De werkgroepen denken over langere termijn, coördineren, brengen betrokkenen samen, inspireren, ondersteunen …
Niet de structuur is het doel …
… maar wel het leven daarbinnen
De wijze van werken waar de denkgroep zich over buigt is nooit het doel op zich. Van belang is dat we de krachten bundelen – nu gebeurt er vaak en veel dubbel werk op verschillende plaatsen – terwijl we door enkele afspraken en wat kennismaken hetzelfde werk verzetten maar “samen” in plaats van elk voor zich. Op die manier proberen we er ook voor te zorgen dat niemand overvraagd raakt maar we elkaar steunen en dragen waar mogelijk. Het uiteindelijke doel is immers om ook in de toekomst te kunnen getuigen van Christus in onze parochie, om ontmoeting met Christus doorheen tal van momenten en initiatieven mogelijk te maken – dus ruimer dan een wekelijkse eucharistie!
Dankbaarheid is op zijn plaats voor zoveel inzet om die gemeenschap rond Christus te vormen, dank dus aan elkeen die naar best vermogen hiervoor mee inzet!
Pr. Herbert
