Het Genootschap heeft de droevige plicht u het overlijden van abt Leo Van Schaverbeeck te melden. Abt Leo, geboren als Armand Van Schaverbeeck werd geboren op 7 december 1939 in Temse en overleed op vrijdag 24 februari in Bornem. Sinds de oprichting van het Genootschap in 1994 was abt Leo omzeggens een jaarlijkse gast op de bedevaart naar Baaldjes Kruus en de openluchtviering in augustus. Daags na zijn wijding tot abt van de Bernardusabdij in Bornem kwam hij op 18 april 1994 voor een eerste keer naar Koksijde.
In het gedenkjaar 2017, het jaar waarin de Zalige Idesbald 750 jaar geleden overleed, werd abt Leo ere-burger van de gemeente Koksijde. Hij koesterde een grote verering voor de Zalige Idesbald, afgebeeld op de stola die hij op de foto draagt.
Het Genootschap neemt afscheid van een innemend mens en priester. Hij was altijd stijlvol én eenvoudig, bescheiden en vriendelijk. We verliezen een heel goede vriend.
Wat ligt er tussen het moment dat een achttienjarige jongeman uit Temse het abdijleven omarmt en, de dag waarop Koksijde afscheid neemt van zijn ereburger?
Het antwoord is: Een leven in gemeenschap en verbondenheid met mensen.
Zoals vele jongeren uit zijn generatie sloot hij de schooldeuren op veertienjarige leeftijd achter zich en begon als hulpje in een weverij. Hij deed dit zo goed dat hij opklom tot meesterwever. Dit hield in dat hij voortaan de grote groep van vrouwen aan de weefgetouwen moest aasturen. Abt Leo of Armand Van Schaverbeeck had het zowat gezien nadat hij jarenlang jacquardtapijten had geweven. Dat was niet echt zijn ding en hij ging terug studeren.
Hij besloot om in 1960 de Bernardusabdij binnen te treden. Bij de start van zijn noviciaat in 1960 kreeg hij de kloosternaam Leo, die verwees naar wijlen zijn vader. De hunker naar gemeenschap vormen, werd gevoed. De intellectuele uitdagingen volgden elkaar op: filosofie en theologie studeren. In gemeenschap ook met de monniken uit Mariënkroon en Grimbergen.
Hij werd priester gewijd en werd ondertussen bibliothecaris. Daar groeide zijn drang naar kennis en liefde voor boeken. De Bornemse bibliotheek die gestaag groeide tot wat ze nu is. Een ruwe 50 000 unieke werken.
Het kloosterleven kende in de loop van de jaren een verschuiving, ook voor Leo. De meeste broeders traden vaak op jonge leeftijd in vanuit een drang naar het monastieke leven, een leven in gemeenschap. De situatie in de kerk evolueerde door een acuut priestertekort en de zorgen van de kloosterlingen evolueerden mee. Ze kregen taken buiten de abdij, binnen de parochies. Ook Leo werd onderpastoor en nadien pastoor in een parochie. Zo groeide er iets nieuw: een sterke verbondenheid met mensen.
Zijn voorganger abt Edmundus Van Dam kwam reeds in de jaren tachtig met enkele monniken naar de Duinenabdij om er begin augustus de eucharistieviering op te dragen. En in 1993 werd hij de 9de cisterziënzerabt in Bornem
Wij hebben abt Leo leren kennen daags na zijn abtswijding. Op 18 april 1994 trok hij met andere abten naar de Westkust om één van de voorvaderen te eren, nl. de Zalige Idesbald van ten Duinen. Vanaf dan was je een geregelde gast op onze bedevaart en de openluchtviering in augustus. Voor de vele honderden deelnemers had zijn aanwezigheid op de bedevaart en in de eucharistievieringen een belangrijke betekenis. Hij droeg bij tot een bredere bekendheid van onze gemeente en de jaarlijkse herdenkingen van de Zalige Idesbald.
Ook wij trokken vaak naar Bornem. Een eerste keer naar aanleiding van een tentoonstelling over de Heilige Bernardus. Later ook vele keren voor de feestdag van Bernardus op 20 augustus of zo maar voor een festival of een warme babbel. Babbels die dan uitmondden in Brasserie de Breeven voor een Bourgondische hap samen. Ook met ons Abdijmuseum Ten Duinen bestaat een nauwe relatie; zij konden steeds rekenen op steun voor het uitlenen van werken uit de befaamde abdijbibliotheek. Naast het indrukwekkende koorgestoelte met taferelen uit het leven van de heilige Bernardus herinner ik mij vooral de bibliotheek met zijn talloze unieke werken. Een anekdote vertelt dat wie vanaf zijn geboorte iedere dag één boek ervan ter hand zou nemen, ze bij de viering van zijn honderdste verjaardag zowat allen zou gelezen hebben.
Gedurende al die jaren groeide stilaan een band tussen Koksijde en Bornem, tussen het Genootschap en vader Leo, tussen ons en hem. En die band werd gekoesterd aan beide zijden. Zijn lijfspreuk als abt luidde ‘Wees goed voor elkaar’. Hij heeft zijn leven lang die spreuk uitgebouwd.
Laat dit nu iets zijn dat abt Leo typeerde en sierde. Hij koesterde mensen. Mensen die het goed meenden, mensen die de abdij genegen waren, mensen die hem omringden. Zo groeide die verbondenheid. Dat hebben we mogen ervaren. Die vriendelijke innigheid en ook zijn luistervaardigheid typeerden hem.
Hoewel hij zijn leven lang binnen de hoge muren van een abdij leefde, heeft hij zelf voortdurend muren afgebouwd. Hoewel met enige reserve eigen aan monniken, trad hij naar mensen toe. Op zijn eigen, schroomvolle manier. Hij was niet de grote tafelspringer maar zijn aanwezigheid werd opgemerkt, zijn gesprekken geapprecieerd.
We verliezen een goede vriend.
tekst:
Jean-Marie D’haenen
deken-voorzitter
Genootschap Zalige Idesbald
met medewerking L. Tavernier
foto’s Lambert en Linda Derenette
