Vooraan in de kerk stond deze keer een mooi geschilderd paneel van een huis. Een bijzonder huis, want het werd door 2 handen omhelsd. Een warm huis dus, waar mensen nieuwe kansen krijgen. Net zoals in het bijbelverhaal van die dag, over een papa met 2 zonen.
De eerste communiecantjes werkten in de nevendienst rond dit mooie verhaal en stonden ook stil bij de tafel van Jezus. Pastoor Hans duidde voor de vormelingen en de volwassenen niet alleen de mooie parabel maar ook de eerste lezing over Jozua. In allebei weerklonk de boodschap dat God alles geeft wat we nodig hebben om te leven als vrije mensen. Wat wij ermee doen, is onze eigen keuze. En als we een verkeerde keuze maken, zoals de jongste of de oudste zoon – de ene door te verkwisten, de andere door louter uit plichtsgevoel te handelen – krijgen we van God een nieuwe kans. Dat is het beeld dat Jezus van God voor ons uittekent doorheen Zijn parabels. In deze derde zondag van de veertigdagentijd klonk toepasselijk de vraag: ‘hoe kijk jij naar God?’.
Bij het begin van de tafeldienst brachten enkele eerste communicantjes telkens samen met een vormeling een gave naar het altaar. ‘Kom aan tafel’ zongen de jongsten toen enthousiast rond de tafel van Jezus. Tijdens het Onze Vader kregen ze er hun gebedskaart aangereikt door de vormelingen. Ontroerend om te zien met hoeveel verantwoordelijkheidszin en lieve aandacht de oudere kinderen de jongsten hielpen. Na de viering was er koffiestop. Een mooie kans tot ontmoeten én tot warme solidariteit met de arme, uitgebuite boeren in Guatemala.
