In het zonnetje gezet...
Wie ben ik?
Hans Devos, geboren op 8 april 1962 te Roeselare als tweede kind in een gezin van vier.
Mijn vader werkte als onderwijzer in Wervik en mijn moeder in Torhout. Ze hebben mekaar leren kennen op de trein naar school. Mijn moeder had nogal kordaat gezegd dat ze zou vallen voor een man die een pijp rookt. 's Anderendaags was mijn vader een fervent pijproker!...
Ondanks die romantische start hebben mijn ouders veel tegenslag en gezondheidsproblemenmoeten overwinnen.
Ze gingen op huwelijksreis naar Lourdes om te danken voor hun pril huwelijksgeluk. Om daar een goede daad te stellen, wou mijn vader bloed geven maar het werd geweigerd. Ze kregen de goede raad mee om thuis de huisarts te raadplegen. Thuis gekomen kregen ze te horen dat mijn vader ernstige hartproblemenhad en dat hij dringend moest veranderen van levensstijl: hij moest het rustiger aan doen...Daarom werden de rollen omgedraaid in ons gezin: mijn vader werd huisman en mijn moeder ging weer werken als onderwijzeres.
Door het samen musiceren en samen werken in de tuin heb ik een sterke band opgebouwd met mijn vader. Wij waren bekommerd om elkaar.
Die drukkende gezondheidsproblemenvormden een constante dreiging, maar gelukkig was er de muziek! Mijn vader had in het conservatorium klarinet gestudeerd en kreeg daarvoor een regeringsmedaille. Mijn zussen en ik spelen allemaal verschillende instrumenten, zingen graag en hebben vaak opgetreden met het hele gezin.
In 1964 zocht de pastoor van de Heilig Hart parochie in Roeselare een repetitor. Dat was een geknipte taak voor mijn vader. Deze priester woonde bij ons in, werd later mijn vormselpeteren heeft een grote indruk gemaakt op mij.
Na het 7de leerjaar volgde ik de oude humaniora in Roeselare. Halfweg die studies vernam ik toevallig dat een leerkracht niet geloofde in mijn studietalent. Hij raademijn ouders aan om mij te laten stoppen met Latijn leren. Maar … dat had een omgekeerd effect op mij. Ik studeerde nog harder en behaalde goede resultaten op school.
Na de humaniora wou ik eventjes de pauzeknop indrukken. Ik worstelde met een gevoel van onzekerheid. Mijn toekomstplannen waren mij absoluut niet duidelijk. Daarom trok ik een week naar de abdij Sint-Sixtusin Westvleteren om na te denken. Ik leefde intens mee met de paters en volgde hun vieringen van heel nabij mee. De ingetogen paaswake, gevolgd door de uitbundige vreugde van Pasen lieten een blijvende indruk na. Mijn besluit stond vast : ik ging naar het Groot Seminarie te Brugge om priester te worden, samen met een 70-tal seminaristen.
In dat jaar stierf mijn vader.
Ik stak al mijn energie in mijn studies. Na mijn priesterwijding in 1988, stuurde Monseigneur Jozef Desmedt me naar Leuven om theologie en filosofie te studeren.
Mijn eerste opdracht was priester-leraar zijn in het Sint-Lodewijkscollegevan Brugge. Ik gaf er godsdienst, geschiedenis en filosofie. Op de parochie van Sint-Baafs deed ik pastoraal werk en was proost van de jeugdbeweging VKSJ. Ik nam ook het koor van Carlos De Soete over.
Sinds 2006 ben ik pastoor in de pastorale eenheid sterderzeekoksijde.
Wat houdt me bezig? Wat boeit me?
Te veel! Ik heb een ruime interesse, studeer graag en lees veel o.a. over spiritualiteit.
Zingen en musiceren geeft me vreugde en het zorgt voor een evenwichtige balans, want mijn leven blijft een zoektocht.
Wat mag ik hopen?
Ik hoop dat alles wat ik opbouw aan “ kerkwerk“ , samen met zoveel mensen die er enthousiast hun schouders onder zetten, een vervolg krijgt.
Ik hoop dat we nog lange tijd een sterke groep hoopvolle mensen mogen blijven en dat de Koksijdenaarsen passanten, in onze zes mooie kerken rust en troost vinden tijdens een viering of zo maar... als ze eventjes binnen wippen.
Altijd welkom!
Monique Luca maandag 15 oktober 2018
