Stralen van geluk

Bij het binnenkomen in de kerk mocht iedereen op zondag 21 februari op een post-it een geluksmomentje noteren. Vooraan, bij het altaar, zorgde dat voor een bergwand vol van die kleurrijke briefjes.

Na het aanstekelijke 'waaw'-liedje was de toon van de viering meteen helemaal gezet. De klemtoon lag deze keer duidelijk op blijdschap, dankbaarheid en geluk, op ‘top-momenten’ in het leven.

Maar ook het bidden zou een centrale rol krijgen in het komende uurtje. Het korte, eenvoudige maar krachtige inkeer-gebedje werd daarom deze keer door iedereen samen gelezen. En de eerste communicantjes zongen vooraan hun rugzak-liedje dat heel toepasselijk net over het Onze Vader ging.

In het evangelie trok Jezus met drie van zijn vrienden de berg op. Toen hij daar boven zat te bidden, begon hij te stralen. Hij zag er ontzettend gelukkig uit en wijs, net zoals Mozes en Elia dat ongetwijfeld ook waren geweest. De diepe, intenste verbondenheid met zijn hemelse Vader straalde gewoon van Hem af.

Pastoor Hans begon zijn duiding met een heel persoonlijk verhaal, een innig top moment. De kerk was muisstil. Zo’n moment vraagt soms inspanning, zoals in het evangelie: eerst een berg beklimmen, iets achterlaten, om dan te genieten van een schitterend vergezicht. Of om mee te maken wat de vrienden van Jezus mochten zien, die keer, boven op de berg …. God straalde helemaal in Hem door. Als teder licht, bemoedigend licht, kracht-gevend licht, rustgevend licht, vergevend licht, barmhartig, genadig, zo helder, zo vol... Wat een ervaring!

Pastoor Hans stelde iedereen de vraag: ‘Wil ook jij zo helemaal jezelf worden? Met je hart op je lippen, helemaal goed en gelukkig? Neem dan af en toe tijd om alleen te zijn, stil te zitten en te prevelen: ‘God doorstraal mij met uw Licht’. Word zelf licht-mensen, zoals de heiligen die je op de glasramen kan zien, mensen dus waardoor Gods licht kan stralen.’

Na het geloofslied brachten twee vormelingen, Margaux en Anneleen, en 2 ouders, als voorbede een mooi geluksmoment. En Christine las een aantal post-its voor. Heel herkenbaar soms, zoals ‘ik ben elke keer blij als mijn papa thuiskomt’. Een golf van ontroering ging door de kerk heen en verbond er de gezinnen, de vormelingen en de gewone gelovigen.

Op het einde was er terug een wakker-houdertje, deze keer maar liefst een bouwpakket voor een berg en een zonnetje om er bovenop te plaatsen. Met de opdracht een onvergetelijk moment op de achterwand van de berg te schrijven.

Het waren stralende mensen die de kerk verlieten …