Op 21 april kwamen de jongeren die op 12 mei in Sint-Niklaas Oostduinkerke worden gevormd, naar hun laatste vormselbeurt. De 39 jongens en meisjes werden ingedeeld in zes groepjes. Elk groepje moest via zeven grote en kleinere opdrachten op verkenning. Hoofddoel was de zeven schilderijtjes te vinden die op 12 mei in de vormselviering een rol spelen. Die hebben de mensen van Rozenwingerd voor hen gemaakt. Ze beelden de gaven van de Geest uit: “vrede”, “vreugde” en “vriendelijkheid”, “goedheid” en “geduld”, “trouw” en “liefde”. Via de opdrachten maakten de vormelingen kennis met de parochie Ster der Zee. Achter het woord “parochie” zit een brede groep van mensen, een levend geheel, gedragen door de figuur van Jezus. Wat Jezus heeft bezield, zijn “geloven”, wordt verkondigd. Dat hij ons geleerd heeft hoe we samen kunnen vieren, hoe we brood en wijn en alles met elkaar kunnen delen, wordt elke week in zes kerken beleefd. Zijn zorg voor de mensen krijgt in Ster der Zee op vele manieren gestalte.
Omdat de catechisten hun jonge vormelingen vleugels willen geven, kreeg elk van de zes groepjes op 21 april de naam van een vogeltje. Ik had het geluk met (bijna) elk van de vormelingen een gesprekje te kunnen voeren. Ik liet hen verwoorden hoe ze de voorbije voorbereiding, op weg naar het feest van 12 mei, hebben beleefd: tegenvallers, momenten die een opsteker waren, of gewoon dingen die hen zijn bijgebleven. Ik vroeg hen ook hoe ze uitkijken naar 12 mei en naar hun toekomst. Dit is wat 33 vormelingen mij vertelden:
De Wielewaaltjes (Emma, Julie, Kenji, Matis, Maxine, Rachelle, Ruben en Simon)
Eerst komen de meisjes. Maxine herinnert zich spontaan de avond van de vormseltocht, toen ze vissers hebben uitgebeeld. En hoe een jongen op een grappige manier een doek als sjaal gebruikte. Emma denkt aan de grote puzzel en aan die opdracht toen ze “door Jezus heen” moesten stappen door het papier waarop Hij reuzegroot was afgebeeld eerst met een balpen door te prikken. Rachelle herinnert zich ook een filmpje met het optreden van een band.Julie en Rachelle noemen het woord “vreugde”. Zij vonden het spel leuk waarin je met de letters van “geloven” woorden moest vormen.
De jongens vertellen over hun studiekeuze in het middelbaar. Simon kiest Latijn in Immaculata De Panne. Matis kiest voor STEM in het Sint-Bernarduscollege Nieuwpoort. Kenji kiest voor het VTI in Veurne. Ruben kiest voor Latijn in het college. Hij vond de hele voorbereiding op zijn vormsel leuk: telkens samen te zijn, in de catechese, in de gezinsvieringen. Om 9.20 uur daar zijn vond hij wel “vroeg opstaan”. Op zondag slaapt hij wel eens uit tot halftien. Kenji slaapt soms uit tot 10 uur of later. Matis staat elke dag, ook op zondag, om 7.00 uur op. “Dat is een gewoonte”, zegt hij.
De Torenvalken (Alice, Cedric, Lieselotte, Linus, Lotte, Maxim en Pauline)
Nu komen eerst de jongens. Maxim en Linus noemen ook het gezelsschapsspel. Maxim kijkt uit naar het feest van 12 mei en naar de dagen in De Efteling de week erop. Linus vond de gezelschapsspelen een goede afwisseling: het is eens anders dan opschrijven. Hij vond dat er moeilijke vragen in zaten, waar je niet op weet wat te antwoorden: bijvoorbeeld “hoe dat kastje heet met de hosties”. Cedric kijkt uit naar het feest, waar hij veel familie zal terugzien. En hij denkt aan de cadeautjes.
De meisjes zijn allemaal nieuwsgierig naar het feest van 12 mei. Lotte is benieuwd wat dat allemaal zal inhouden. “Iedereen in een paterskleed wil zeggen: elke mens is gelijk, en toch zijn we allemaal anders”, zegt ze. Lieselotte kijkt ook uit naar die dag. “Dit is toch wel bijzonder: weer een sacrament, allen in paterskleed, een speciale dag, een stap in je leven”. Pauline is blij met 12 mei: “veel spelen met vrienden en familie, een groot vier-op-een-rij-spel, een rodeostier, een springkasteel”. Ook Alice spreekt van “een bijzondere dag met je familie samen, en veel cadeautjes”.
De IJsvogels (Amelia, Amélie, Floor, Kiani, Milan, Rafael, Raïce en Virginie)
De eerste vier IJsvogels staan stil bij de dag van hun vormsel en bij hun toekomst daarna. Virginie vindt het best wel een spannende tijd: het einde van de lagere school, meer vakken in het middelbaar die je zelf kunt kiezen, met de fiets naar school, zelfstandiger worden. “Ik heb er zin in, in die stap naar de grotere-mensenwereld”, zegt Kiani. “Ik ben dan niet meer de kleinere zus van mijn grote zussen van 13 (bijna 14) en 16.” Ook Amélie vindt de nieuwe middelbare school spannend, maar ze zet de stap toch met een klein hartje. 12 mei is bijzonder: “De hele familie komt samen voor jou. Je gaat beseffen dat je groter wordt, je gaat naar ’t middelbaar, maar ik zou ook graag nog een beetje klein blijven…” Voor Floor betekent die nieuwe school (ook) wel dat er nieuwe vriendinnetjes bij komen, maar ze beseft vooral dat ze vriendinnen van nu kwijt zal zijn…
De tweede helft van de groep zit in een sfeer van elkaar “vriendschappelijk plagen”. Raïce ritst het parochieblad uit Milans handen. (Hij las en was niet meer aan het luisteren.) Raïce hield van de vormselbeurt van vandaag, met de vele opdrachtjes en het bezoek aan de toren. Milan en Amelia zitten in dezelfde klas. Wanneer zij vertelt dat ze het leuk vindt dat ze tijdens de voorbereiding nieuwe mensen hebben leren kennen, zegt Milan dat velen toch vooral bij hun eigen klas blijven. Amelia blikt blij terug op de vele spelletjes: “ze vertellen iets nieuws over dingen die je niet wist, over geschiedenis, maar ze leren je ook iets over jezelf”. Ook Rafael noemt de spelletjes als een mooie herinnering. Hij en Milan zitten samen op tennis.
De Kerkuiltjes (Arthur, Manon, Matthé en Miron – Dayvid was niet aanwezig)
Matthé verwoordt dat hij niet zo goed kan vertellen hoe hij alles heeft beleefd. Hij zegt dat hij uitkijkt naar 12 mei en dat hij dat vormsel ook wilde, “als ervaring”. Miron is niet om een grapje verlegen. Hij vertelt een ongelooflijke anecdote: “Ben jij ook een gangster?” was wat er te lezen stond na een muisklik van hem tijdens een zoekopdrachtje van de catechese. Manon is blij met de opdrachtjes tijdens de godsdienstlessen op school: een prent zoeken en voorstellen in de klas, een gedicht, een lied dat je dan zelf zingt. Ze kijkt ook erg uit naar de geplande schoolreis tot 9 mei, drie dagen voor het feest. Arthur staat stil bij zijn studiekeuze: hij heeft voor het VTI gekozen en wil de richting STEM (“Science Technology Engineering Mathematics”, zegt hij) gaan doen. Hij noemt houtbewerking.
De Kolibries (Cériel, Kyan, Lucie, Louis en Yoran)
Louis onthoudt van vandaag het bezoek aan de toren, en vertelt ook dat hij heeft bijgeleerd: “wat er zit achter priester zijn, achter christen zijn”. Cériel vond aan de weken voorbereiding “alles tof”. Eén keer had hij het anders verwacht: de avond van de “vormseltocht” gebeurde alleen maar binnen… Lucie is blij dat er bij elke catecheseles telkens een spelletje was. Kyan, die “zoals Bob de Bouwer is” (zeggen de anderen) en houdt van knutselen, vond vandaag het bloemstukjes maken het tofste. Yoran kijkt met een goed gevoel terug: de voorbereiding was met vrienden van de klas, de sfeer zat erin. Hij spreekt van de “geestendeur” die altijd open- en dichtging in de Rozenkrans: een beetje eng, maar ook wel grappig. Alle Kolibries zijn naar de gezinsvieringen geweest (“Om 9.20 daar zijn is wél VROEG!”) en drie van hen waren erbij op Witte Donderdag. Ze vermelden dat er die dag “veel priesters” waren en “niet alleen priester Hans”. “Tof was de dirigent en de muziek op die dag.” En een jongen vond het een beetje “ambetant” dat ze in de toren alle trappen moesten tellen: “180 of zo! ”.
De Pimpelmezen (Juliette, Mathis, Theo, Timothy en Yasmine raakten van de hoge kerktoren niet meer tijdig tot bij mij - Phaedra)
Ik sprak alleen met Phaedra, die vlak na een operatie de hoge klim nog niet aankon. Zij komt in de zomer voor de torenklim terug, samen met haar ouders en zus. Phaedra kijkt uit naar 12 mei en is blij dat ze dan in de kerk naar voren mag voor dat bijzondere moment van haar vormsel. Zij vertelt over de Rozenkrans en over de vormseltocht vanuit de Mariakapel. “Ik mocht vertellen over mijn eigen doopsel”, zegt ze. “Ik heb dan een naam gekregen, een peter en een meter. En bij het doopsel van mijn zus heb ik de klokken mogen luiden. Ik zat toen in het eerste leerjaar.”
Dirk De Zutter
