Het priesterschap is en blijft een speciale, uitdagende roeping. Een leven lang. Een uitzonderlijke opgave in deze moderne tijden, alwaar de social media en AI steeds meer terrein wint in de maatschappelijke ontwikkeling van deze complexe wereld, al dan niet de menselijke vooruitgang dienend. Zeldzaam worden de priesters. En roepingen kunnen, om het op z’n modernistisch te zeggen, ondergebracht worden bij de knelpuntberoepen. Maar gelukkig mogen de Koksijdenaars zich prijzen over een aantal gedreven voorgangers te beschikken, hen de kans biedend eucharistievieringen nog te kunnen bijwonen.
En één van hen is priester Wilfried Aneca. Een witte raaf onder de zeldzame raven.
Als tweede spruit geboren in Sint Andries Brugge, in volle oorlogsdreiging van 1940, is Wilfried mogen opgroeien in een warme familie. Met moeder aan de haard, zorgend voor haar kroost, was vader in die tijd onderwijzer, en die specifieke genen van lesgeven waren Wilfried meegegeven, zo zou later blijken.
Als jonge Bruggeling liep Wilfried school in zijn geboortestad, van het lager onderwijs in Sint-Andries, over het Middelbaar Onderwijs in het Sint-Franciscus Xaveriusinstituut, ook de Broeders Xaverianen, de Frères, genoemd, tot de 6-jarige opleiding in het seminarie te Brugge. Een lange studieweg leidend tot de verwezenlijking van zijn roeping. Wilfried werd te Brugge in de kathedraal tot priester gewijd in 1967 door bisschop E.J. Desmedt.
Daarna trok priester Wilfried naar Leuven om er aan de KUL, sociologie en godsdienst te studeren, leidend tot een licentiaatsdiploma in deze materie
Met deze troeven in handen werd priester Wilfried in 1971 tot leraar benoemd in het Sint Lodewijkscollege in Brugge, alwaar hij er tot 1982 les heeft gegeven. Op vraag van het bisdom Brugge is er dan een keerpunt gekomen in pr. Wilfried’s zending en werd hij geroepen om medepastoor te worden in Kuurne. En ook daar bleven Wilfried’s talenten niet onopgemerkt, wat er toe leidde dat hij in 1987 tot Pastoor Deken werd benoemd in Harelbeke. Deze functie heeft hij er bekleed tot 2016, om er zijn ambt als gepensioneerd pastoor deken neer te leggen. En met priester Wilfried als laatste priester deken, werd het dekenaat Harelbeke opgeheven.
Maar priester op rust zijn, was aan Wilfried niet besteed en zo bleef hij ondersteuning geven aan zijn collega’s in verschillende parochies in de regio Veurne en daarbuiten, om uiteindelijk in groot Koksijde te belanden. Zo helpt priester Wilfried er tot op de dag van vandaag, mee aan de ondersteuning van pastoor Peter en priester Dominiek in de PE Ster der Zee – Koksijde.
Priester Wilfried is als een vaderfiguur. Uit het goede hout gesneden, bij wijze van spreken. Een geliefd en graag gezien man. Een luisterend oor voor velen. De Sint-Idesbalduskerk is als een tweede thuis voor hem. Zo brengen zijn dagelijkse “10000 stappen” hem ook nog naar de wekelijkse avondvieringen op donderdag en vrijdag in ’t Baaltje, alwaar hij als goede herder, zijn schapen inspirerend voorgaat. Telkens opnieuw weet hij een verhaal te brengen of duiding te geven aan de gevierde heilige of christelijk feest van de dag. Mooie momenten zijn het telkens om er samen ingetogen zijn vieringen bij te wonen. En daar zijn we met z’n allen hem heel dankbaar voor.
En niet alleen met deze bijzondere dagen rond Pasen, mogen we ook nog een andere bijzonderheid vieren. Geboren zijnde in 1940, heeft zijn levensweg hem reeds tot de gezegende leeftijd van 85 jaar gebracht. Daarom willen wij dan ook priester Wilfried van harte feliciteren met zijn 85ste verjaardag en hem tevens bedanken voor zijn blijvende inzet voor zijn volgelingen en medemensen.
“Dankbaarheid is een bloemke dat in weinig hoven bloeit”. (Guido Gezelle)
Bedankt priester Wilfried.
(mdw)
