Op 4 mei kwamen de jongeren die binnenkort in Sint-Niklaas Oostduinkerke en in Onze-Lieve-Vrouw-ter-Duinen Koksijde worden gevormd, naar hun laatste vormselbeurt. Dejongens en meisjes werden ingedeeld in vier fietsgroepen en acht groepjes voor de opdrachten. Elk groepje moest via zeven grote en kleinere opdrachten op verkenning. Hoofddoel was de zeven schilderijtjes te vinden die in de vormselviering een rol spelen. Die hebben de mensen van Rozenwingerd voor hen gemaakt. Ze beelden de gaven van de Geest uit: “vrede”, “vreugde” en “vriendelijkheid”, “goedheid” en “geduld”, “trouw” en “liefde”. Via de opdrachten maakten de vormelingen kennis met de parochie Ster der Zee. Achter het woord “parochie” zit een brede groep van mensen, een levend geheel, gedragen door de figuur van Jezus. Wat Jezus heeft bezield, wordt verkondigd. Dat hij ons geleerd heeft hoe we samen kunnen leven, hoe we brood en wijn en alles met elkaar kunnen delen, wordt elke week in zes kerken gevierd. Jezus’ zorg voor de mensen krijgt in Ster der Zee op vele manieren gestalte.
Omdat de catechisten hun jonge vormelingen vleugels willen geven, kreeg elk van de acht groepjes op 4 mei de naam van een vogeltje. Ik had het geluk met ruim 40 van de vormelingen een gesprekje te kunnen voeren. Ik liet hen verwoorden hoe ze de voorbije voorbereiding, op weg naar het feest van hun heilig vormsel, hebben beleefd: gewoon dingen die hen zijn bijgebleven. Ik vroeg hen ook hoe ze naar hun vormsel uitkijken en naar de toekomst in hun nieuwe school. Dit is wat 44 vormelingen mij vertelden:
De Pimpelmezen(Lize, Alexanne, Louise, Quentin, Ernest, Noah, Milan)
Lize zegt dat ze honger heeft na de fietstocht en staat dan stil bij de kleurrijke ramen van de kerk, die van binnen zo mooi in het felle zonlicht oplichten. Alexanne vindt de buitenactiviteiten de beste. Zij noemt de avondtocht langs de zeven ankerplaatsen als mooie herinnering. Louise noemt de spelletjes en – in eentje ervan – het “brood breken”. Quentin en Ernest denken aan de innerlijke mens: hoe ze cakekonden eten of een gratis drankje kregen na een gezinsviering. Noah denkt aan die keer dat ze onzevaderkruisjes gaven aan de eerstecommunicantjes: “Die kindjes waren érg verlegen”. Dat is hem bijgebleven. Milan breekt in gedachten weer door het papier met Jezus erop in de deuropening. We mochten hem geen pijn doen, zegt hij, maar toch was z’n voet eraf. En toen moesten we in zijn schoenen gaan staan en in zijn voetsporen lopen.
De Roodborstjes(Manon, Elise, Lucie, Emile, Miel, Liam, Yoshi, Milan)
Bijna alle Roodborstjes vertellen van de voorbije spelletjes. Elise vernoemt dat ze iets moesten uitbeelden, Lucie het spel met de vakjes waarbij ze telkens een kaart kregen met opdrachten, Liam het ganzenbord met “godsdienstige vragen”, bijvoorbeeld wat het ergste moment in je leven was. Emile geniet nog eens van de snoepjes die ze kregen ná de Petrusuitbeelding op de boot. Miel vond het interessant om in de spullen van de pastoor te mogen kijken: de lucifers, de grote kaars.
De Torenvalken(Kjento, Remi, Trixie, Chloe, Romain, Lotte, Xhorxha, Khuwior)
Kjento, Trixie en Chloe spreken over de avondlijke vormseltocht met de zeven ankerplaatsen. Kjento noemt de snoepjes van die avond. Remi zegt ernstig: “De hosties vind ik lekker”. Hij is ook blij dat de fietstocht van vandaag zo goed afwisselt. Als Romain terugblikt, houdt hij meer van het vertellen en spelletjes spelen bij de vormselbeurten dan van het stilzitten bij de gezinsvieringen.
De Goudvinken(Levi, Lowie, Thibault, Fee, Emilie, Elise, Miel, Louis-Edouard, Victor, Henri, Xyanu)
Miel en Thibault dwalen helemaal af: Thibault noemt de keer dat hij op Club Brugge naar het voetbal is gaan kijken en Miel spreekt van de 3-1 tegen Genk. Louis-Edouard vindt de snackjes tof, dat je telkens, in elke beurt iets lekkers krijgt! Elise vertelt hoe ze in een bootje zaten en Petrus naspeelden die in de boot zat. Lowie geniet na van de competitie tijdens de spelletjes, en Fee en Emilie vertelden gefascineerd over de speciale, “rare” sfeer toen hun schoenen uit moesten voor een verhaal “op heilige grond”.
De Kerkuilen(Edgard, Kyaro, Milo, Axel, Lisa, Manou, Fiora, Lorenzo, Tybe, Iben)
Edgard, Kyaro, Milo, Axel, Lisa en Lorenzo zeggen allemaal dat ze uitkijken naar het komende feest. Het feest zal gezellig zijn, zegt Kyaro, met de hele familie erbij, heel veel neefjes en nichtjes en achternichtjes. Milo, Lisa en Axel denken aan de cadeaus. Ik krijg een nieuwe computer, zegt Axel, dat weet ik al. Lorenzo spreekt van plezier op zijn feest en van het geld dat hij zal krijgen. Ik kijk uit naar straks, naar de klim op de kerktoren van Oostduinkerke, weet Manou. En ook naar de repetities van mijn vormsel zelf, wat we zullen moeten doen allemaal, daar ben ik nieuwsgierig naar. Fiora kijkt terug, toen Guido vertelde dat hij een kip had die Jozef heette. “En ik zei: ‘Heet de andere kip dan Maria?’ “
De Kolibries(Mia, Marie, Anna, Bo, Arwen, Loïc, Louis, Aurelius, Mathis, Tizianna)
Anna en Aurelius vertellen van die keer dat ze misdienaar waren. Met die lange pij op de trap, struikelde ik bijna, herinnert Aurelius zich. En Anna vond de mis dienen moeilijk: “Jirky was er niet en zo werden we van de zijkant af begeleid; dat was spannend, maar het liep goed af!” Mia en Marie denken aan hoe de winnaar van een van de spelletjes een “gigantisch groot brood” kreeg om op te eten: “Lekker was dat brood!” Louis noemt de fietstocht van vandaag als een heel mooi moment. Ja, ik fiets graag, zegt hij. Ook Bo vernoemt dat fietsen. Ze denkt vooruit, aan de middelbare school in Gent waar ze op internaat zal gaan: “Mijn beste vriendin, Arwen, zal ik missen”. Loïc gaat in het Veurnse college Latijn volgen en is blij dat hij daar nieuwe vrienden zal tegenkomen. Arwen geniet nog na dat ze op de fietstocht van vandaag allemaal eten en drinken kregen. Zij herinnert zich een mooi moment van de voorbije vormselbeurten: hoe ze allemaal een boekje kregen, hoe ze een tekst daaruit uit het hoofd moest zeggen naar het kruisbeeld toe en hoe ze daarna een kruisje kreeg van haar mama.
Omdat de opdrachten in de vorige kerken en de fietstocht hen een beetje in tijdsnood hadden gebracht, raakten de Wielewalen(Noah, Jara, Ilyan, Renaud, Tine, Marthe, Gilles, Lotte en Emile) en de IJsvogels(Mirec, Marlies, Ward, William, Olivier, Manon, Anaïs en Elise) niet meer tot bij mij. Maar dat zal hen niet beletten om hun vormsel met enthousiasme te vieren en zo die belangrijke stap in hun leven te zetten.
Dirk De Zutter
