Mijn zoeken om jullie en mezelf te bemoedigen in deze uitdagende tijden
Ik wens iedereen een deugddoende start van de veertigdagentijd. Meer dan anders zijn wij een pelgrimerende gemeenschap. De vastentijd naar Pasen toe wordt voor onze grote geloofsgemeenschap een ware woestijntocht. Of met een andere metafoor een ballingschap. Ook toen wist men niet hoe men eruit zou komen. Evenmin vandaag. Een vraag die mij wel bezighoudt: hoe kwam men in het verleden hier doorheen? Het Oude Testament lijkt actueler dan ooit zelfs met de Verrezen Heer in ons midden!
Homilie of reflectie bij het evangelie van de 5de zondag door het jaar B : Marcus hoofdstuk 1 verzen 29 tot en met 39.
Ook al is de spreuk niet Bijbels, toch heeft ze mij al veel deugd gedaan. “Spreken is zilver, zwijgen is goud”. Ja ik heb tijd nodig om niet onbezonnen tot actie over te gaan. Ik heb tijd nodig om in te schatten wat mijn woorden en acties bij anderen te weeg brengt. Zeker bij woorden op papier en nog meer via sociale media en e-mails. Wat mensen er ook van maken omdat ik niet kort op de bal speel, ik draai liever mijn tong honderd keer in mijn mond dan dat ik een statement maak. “Haast en spoed zijn zelden goed.” Ik inspireer mij aan paus Franciscus, mijn meerdere in vele opzichten geef ik grif toe. Hij heeft een grote verering voor Sint-Jozef. Ergens las ik hoe een geschenk dat hij kreeg hem in zijn grote verantwoordelijkheid en zorg helpt. Een beeldje van de slapende Sint-Jozef. Het beeldt de scene uit hoofdstuk 2 van het Matteüsevangelie uit. De wijzen uit het Oosten vertrouwen Herodes niet en nemen de wijk ( vers 13). Jozef gaat ook tot actie over maar pas na een nachtje slapen. Het geeft hem ( goddelijk ) inzicht. Hij blijft niet op om heel de nacht te piekeren over wat hij moet doen. Dat inspireert de paus om symbolisch met een briefje zijn zorgen onder het hoofdkussen te schuiven van de slapende Sint-Jozef en hem tot verlichting van zorgen te aanroepen vooraleer te gaan slapen in plaats van te blijven piekeren. Deze morgen bij mijn overweging bij het evangelie en de schriftlezingen van deze dag bleef ik haperen bij het antifoon bij de lofzang van Zacharias : “Vroeg, nog diep in de nacht, stond Hij op, ging naar buiten en begaf zich naar een eenzame plaats om daar te bidden.” Voor vanavond bij de lofzang van Maria klinkt het antifoon: “Simon en zijn metgezellen zeiden: iedereen zoekt U. Hij antwoordde hun: laten we ergens anders heengaan opdat ik ook daar kan prediken. Daartoe ben ik uitgegaan.” Dat probeer ik zelf ook te doen in deze tijden. Extra tijd nemen om te bidden. Helaas niet met de eucharistie. Dat is voor mij eveneens een groot gemis. Maar samen met heel veel priesters onthoud ik mij daar al maanden van. Ik ben niet meer dan elke gedoopte. Ik beleef het als mijn woestijntocht. Zo wil ik solidair zijn met velen die zonder sacramenten en nabijheid van geliefden sterven moesten. Alles wat ik doe is geen “recht” maar een “dienst”. Als parochiepriesters hebben wij de opdracht deze gemeenschap samen te houden in al zijn verscheidenheid. Dat is de roeping van onze Katholieke Kerk die universeel wil zijn. Wat een ideaal. Alle gedoopten zijn elkaars gelijke, zijn even waardig. Ook onze Verlosser ontsnapt niet aan de beperkende wetten van tijd en ruimte hier in deze aardse wereld, zo vertelt mij het evangelie vandaag. Dat inspireert mij om nederig toe te geven dat ik niet alles kan oplossen, dat eenvoudige wondere oplossingen nooit bestaan. Alleen wat goed doordacht is heeft meer kans goed en heilzaam te zijn. Samen moeten we door deze moeilijke aanslepende periode heen. Samen uit, samen thuis is het enige perspectief van waaruit wij hier ter plaatse kunnen werken in onze parochie Ster der Zee Koksijde. Dan kunnen we terecht fier zijn hier ter plaatse met veel belijdende gelovigen eensgezind samen te zijn en samen te komen. (Pr Hans)
