Beste vrienden van Christus, het evangelie van vandaag knoopt aan bij het evangelie van vorige zondag. Vorige zondag lazen wij dat Jezus zijn apostelen twee aan twee uitzond. Hij gaf hen de macht om demonen uit te drijven, de zieken te genezen en het Rijk Gods te prediken. We zagen ook de ‘apostolische eenvoud’ van hun missie om niets mee te nemen, maar te vertrouwen op Gods vertrouwende zorg en de gastvrijheid van de mensen tot wie ze komen. Alleen een reisstaf en sandalen zijn toegestaan als hulpmiddel om stevig te trekken.
Vandaag lezen we in het evangelie verder hoe de teruggekeerde apostelen hun zendingsverslag aan Jezus brachten. Met hun succesverhalen wil Jezus hen nu wat rust en ontspanning gunnen. Ze krijgen een dag vrij van de onophoudelijke drukte. Je zou het de ‘apostolische vakantie’ kunnen noemen. Hiervoor nodigt Jezus hen uit om met Hem mee te gaan naar een eenzame plek: het is een tijd van innerlijke vrede en rust.
Helaas mislukte het plan om eenzaamheid te zoeken toen de menigte, die het vertrek van de boot opmerkte, zich snel naar de veronderstelde plaats van eenzaamheid verplaatste. Toen Jezus van de boot stapte en de menigte zag dat zijn plan de eenzaamheid had verijdeld, was hij niet ontstemd. Integendeel, hij kreeg medelijden. Hij kreeg medelijden met hun geestelijke nood en behoefte aan zijn onderwijs, want ze waren als schapen zonder herder, luidt het evangelie van vandaag.
Het thema van schapen zonder herder komt ook voor in de eerste lezing van vandaag. Het begon zelfs met een veroordelende toon: wee de herders door wie de schapen van mijn kudde omkomen en verloren lopen. Net zoals schapen een herder nodig hebben om hen te leiden en te beschermen, heeft het volk van Israël verantwoordelijke leiders nodig om voor hen te zorgen.
Profeet Jeremia houdt zich niet bezig met echt vee en echte herders. In plaats daarvan gebruikt de profeet een veel voorkomende metafoor uit het oude Nabije Oosten om te spreken over menselijke leiders als herders voor het volk. De beeldspraak van schapen is passend omdat de plichten en verantwoordelijkheden van herders goed bekend zouden zijn bij de lezers. Herders horen voor hun schapen te zorgen, te voeden, te beschermen en hen begeleiden.
Maar de leiders van Israël zijn geen goede herders geweest. Dat beklaagt profeet Jeremia tegen de leiders van Israël in de eerste lezing vandaag. Profeet Jeremia spreekt een oordeel uit over de herders die hun plichten jegens hun kudde niet hebben vervuld: wee de herders want ze hebben de schappen niet goed op gelet. God geeft deze herders de schuld van het vernietigen en verstrooien van de schapen. Dit oordeel tegen leiderschap roept de vraag op van verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid.
Maar Gods oplossing voor dit voorbeeld van slecht leiderschap komt eraan. God neemt zelf het initiatief. God zal de kudde bijeenbrengen uit hun verstrooiing. God zal ze terugbrengen naar de kudde van het land Israël, en voor hen nieuwe herders doen opstaan. Gods medelijden voor het volk wordt geopenbaard in de persoon van Jezus Christus, de enige en ware Herder. Dit lezen wij in het medelijden van Jezus in het evangelie vandaag jegens de menigte die zijn plan om eenzaamheid verijdeld.
Beste vrienden van Christus, wie Jezus wil volgen moet van tijd tot tijd afstand nemen van alles en eens ernstig terugtrekken om alleen met en bij Jezus te zijn. Het nietsdoen dan met en bij Jezus te zijn is geen luxe maar pure noodzaak om de wil van de Heer te blijven doen. Het is van levensbelang. De vraag voor ieder van ons vandaag is: gun ik me elke dag hiervoor even de tijd? Wanneer doe ik het? Het zijn de momenten van inkeer en kleine gebedjes. Het zijn de momenten van meditaties en zich aan de Heer vertrouwen zoals wij zijn. Het zijn de momenten om enkel en alleen naar Jezus te kijken en naar Hem alleen te luisteren. Het zijn de momenten om alleen de zachte stem van de Heer te horen. Gewoon er zijn met en bij de Heer. Ieder van ons weet wanneer het hem of haar uitkomt. Een klein momentje alleen bij de Heer is heel essentiële in het leven van elke christenen.
Maar laat ons ook beseffen dat de zon van onze liefde mag nooit ondergaan, ook niet op onze vrije momenten. Want er zijn zoveel mensen die ons nodig hebben. We zijn niet geroepen tot leerlingen van Jezus om zich steeds maar terug te trekken. We zijn geroepen om steeds naar de mensen te gaan. We zijn geroepen om tekenen te zijn van Gods liefde voor de mensen van onze tijd en we kunnen hier niet aan ontkomen. Daarin ligt de ‘apostolische vakantie’ die we moeten navolgen: Er zijn voor de andere, ook in onze vrije momenten want Gods liefde en medelijden eindigen nooit.
Moge ons geloofsgetuigenis in woorden en daden, hoe klein en eenvoudig ook het kan zijn, een gevolg zijn van onze contact met de Heer doorheen ons gebed en bezinning. Moge het ons leven verder blijven inspireren. Amen.
Ik wens u nog een mooie ‘apostolische vakantie’ alleen met en bij de Heer.
