Beste vrienden van Christus, voor wie met het Taizégebed vertrouwd is, kent dit mooie geschreven en goed gestemde liedje ‘God is vol liefde. Durf voor die liefde alles te geven. Durf het te wagen: geef je zonder angst.’ Telkens als ik dit lied hoor of zing, valt het me niet te begrijpen: waarom wordt liefde niet beantwoord met wederliefde? Waarom wordt zoveel liefde bij ons vandaag met zo weinig liefde beantwoordt?
Dat liefde meestal onbeantwoord blijft, heeft God ook meermaals ervaren in de dagen van het eerste verbond met het volk Israël. Het volk werd altijd met weldaden overladen door God. Hij voerde ze op arendsvleugels uit de slavernij in Egypte. Hij zorgde voor hen in de woestijn. Hij beschermde hen tegen alle kwalen en ziekten en tegen hun vijanden. Keer op keer bleef God zijn gezanten naar het volk sturen om hen te onderrichten. En wat kreeg God ervoor terug?
De eerste lezing vandaag vatte het samen: ‘Zij verachtten Gods gezanten, spotten met hun boodschap en maakten zich vrolijk over de profeten zodat tenslotte de toorn des Heren wel genadeloos moest losbarsten over het volk’. Met andere woorden: Ze waren meer gesteld op de duisternis dan op het licht, zegt het evangelie.
Er blijft uiteraard de vraag hoe de mens nog kan binnentreden in deze genadevolle relatie met God en herstellen. Of is de mens gedoemd tot eeuwigheid wegens zijn onbeantwoorde liefde jegens God? Het evangelie schetst het antwoord daarop dat het enige herstel tussen God en de mens in Jezus Christus ligt. In Hem zien we al reeds onze verlossing, maar nog niet helemaal voltooid. Volgens het evangelie volstaat het enkel naar omhoog te kijken naar de gekruisigde Zoon van God.
Beste vrienden van Christus, halfweg op onze tocht naar Pasen worden we vandaag in de liturgie gevraagd om te juichen van vreugde in de redding van God die de onze zal zijn met Pasen. Vandaag is de vierde zondag in de veertigdagentijd. Het wordt ook wel Laetare-zondag genoemd. Laetare is een Latijns woord dat ‘verheugt’ betekent. Dat wil zeggen: ondanks de duisternis, ondergang en straf wegens onze ontrouw, is er nog steeds Licht en redding vanwege Gods Liefde in Jezus Christus. Het enige wat we mogen doen is omhoog kijken naar de onweerstaanbare liefdesstroom van God in Jezus op het kruis. Daar zouden we ons over moeten verheugen.
Naar omhoog kijken lijkt een goedkope redding te zijn. Velen zullen zeggen: als het maar waar is. Voor ons christenen is het zo. En dit is waar ook. Of beter gezegd: het volstaat daarin te geloven. Want zoals het evangelie luidt; iedereen die zo gelooft zal niet verloren gaan maar zal het eeuwige leven hebben.
Voor mij omhoog naar het kruis kijken heeft een dubbele betekenis: een bevel en een belofte. Het bevel is om omhoog te durven kijken en daarin te geloven. Het vraagt van zijn kant een inwendige bekering en afzien van onze onbehoorlijke gewoontes en manier van leven. Het vraagt veel moed en geduld. Het vereist een voorafgaande inkeer en erkenning van ons gebrek aan liefde voor God en onze medemens. Het vraagt een proces van onderscheiding.
Eens omhoog gekeken hebben, komt er de vervulling van de belofte. We zouden zien hoe groot Gods liefde voor de wereld is. Daarvan zullen we het kruis zien als het lichtend teken van Gods liefde voor ons. We zullen in het kruis het werkelijke gebeuren van Gods openbaring van wie Hij echt is zien: een liefdevolle God. Een God die liefde is tot het uiterste. In die Liefde zullen we het eeuwige leven vinden. En dat is Gods belofte voor ons allemaal. Want God heeft zijn Zoon niet in de wereld gezonden en zijn Licht in de duisternis laten stralen om de wereld te oordelen, maar om de wereld te redden. Wie in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld.
Laten we God vandaag durven te vertrouwen zonder enige terughoudendheid ondanks al onze twijfels en angst. Dan zal alle duisternis in ons hart verdwijnen en zullen we in staat zijn om de goede daden altijd te verrichten. ‘God is vol liefde. Durf voor die liefde alles te geven. Durf het te wagen: geef je zonder angst.’
Moge de Heer deze woorden in ons hart bewaren. Amen.
