Jezus stelt een kind als voorbeeld. Daarmee zegt Hij dat de kleinste medemens meetelt. Hij koppelt dat aan de voorspelling van zijn lijden. Jezus volgen is geen kinderspel.
Toen ik mijn plechtige communie deed moesten een jongen en een meisje een soort belofte afleggen, namens alle meisjes en jongens. De braafste jongen en het stilste meisje mochten dat doen. Dat was in die tijd immers de voornaamste deugd van een kind: braaf zijn.
Jezus heeft een heel andere reden om een kind in het midden te zetten en als voorbeeld te stellen.
Juist tevoren valt in het evangelie een pijnlijke tegenstelling op. Jezus kondigt zijn lijden en dood aan. Hij voorvoelde goed dat zijn keuze niet de keuze van de machtigen was en dat Hij wel eens gevaar zou kunnen lopen. De leerlingen schrikken ervoor terug hem daarover vragen te stellen. Zijn ze bang voor Jezus’ antwoorden? Zal Hij hen een waarheid tonen die ze liever niet zien? In elk geval, zij beginnen de postjes te verdelen in het nieuwe rijk waarover Jezus vaak spreekt. De tegenstelling kan niet groter zijn.
Dan komt Jezus met dat kind. Dat is geen oproep om braaf en gehoorzaam te zijn. Bij Jezus is het kind niet een ontroerend zoethoudertje maar de essentie van Jezus’ actie: de kleinste en de zwakste mens staat centraal. Wie één van deze mensen opneemt, wie voor hen opkomt, wie hen in het hart sluit: zij of hij is leerling van Jezus. Jezus staat lijden en dood te wachten omwille van die keuze voor de kleinste medemens. Ook zijn leerlingen lopen gevaar. Dienaar van allen zijn is geen kinderspel!
Het kan geen toeval zijn dat ik met de plechtige communie naar voren moest om namens de jongens de plechtige belofte te doen... Maar dat is niet de reden waarom Jezus een kind naar voren haalt. Wie zich met Jezus inlaat speelt geen kinderspel en weet niet waar zij of hij uitkomt.
