Jezus kiest de kant van de mensen in de buik van de samenleving, anders dan zijn verwanten.
Er zijn mensen in de buik van onze samenleving die worden doodgezwegen. Ze zijn met velen en ze moeten zien rond te komen met een karig inkomen en weinig gestructureerde hulp. Extreme groeperingen vinden er een voedingsbodem.
Jezus staat tussen hen; meer nog: Hij laat hen binnen in zijn huis. De schriftgeleerden erkennen dat Hij mensen geneest en heelt maar beweren dat het duivelse kunstjes zijn. Jezus’ verwanten voelen zich beledigd door de keuze van Jezus voor het schorremorrie. Ze willen hem meenemen, want Hij is niet moed wijs. Jezus’ moeder gaat niet naar binnen, tussen al dat volk, wie weet wie allemaal. Dat is het klassieke wij-zij denken.
Jezus komt niet naar buiten. Hij laat zijn moeder en zijn verwanten in hun verontwaardiging sudderen. Dat voelt aan als een vernedering. Het is als Adam die naakt voor God staat. Ik heb het niet gedaan, maar Eva - is zijn zwakke verdediging. Ik was het niet, maar de slang, antwoordt zij.
Hoe zit het met onze zelfverdediging?
Jezus tracht de onzichtbaar gemaakte mensen zichtbaar te maken en hun menswaardigheid terug te geven. Daarom laat Hij hen binnen in zijn huis en in het huis van zijn hart. Waar staan wij, buiten bij Maria, met schaamrood op de wangen naast Eva en Adam? Of toch bij Jezus?
