Jezus vervult Wet en Profeten. Hij heft niet op maar radicaliseert in de diepte.
Ik kwam laatst in een ziekenhuis en er hing in een bord ‘Verboden te roken’ in een wachtzaaltje op het einde van een lange gang, met uitzicht op een mooi, golvend landschap. Ik vroeg mij af waarom dat bordje daar hing. Je mag immers nergens roken in een ziekenhuis, ook niet in een wachtzaal. Het moet zijn dat daar wel gerookt werd, ondanks het algemene verbod.
Zo zijn veel voorschriften in de Wet van Mozes ontstaan. De algemene wet is: doe wat God wil. Dat is te algemeen om te beleven. Dus hebben de pedagogen van het volk Israël jaar na jaar duidelijk gemaakt hoe het algemene voorschrift concreet kan ingevuld worden.
Altijd weer doken nieuwe situaties op waar de vraag rees: hoe moet ik hier de wil van God doen. En telkens werd een nieuw voorschrift uitgedacht. Dat heeft niet enkel tot gevolg gehad dat er een grote hoeveelheid wetjes zijn gegroeid maar ook dat de band met de algemene doelstelling verloren is gegaan. Elke wet kreeg een eigen bestaan.
Daartegen verzet Jezus zich. De Wet van Mozes en de woorden van de Profeten zetten het volk op weg om te doen wat God wil. Dat is het doel. Jezus bakent dat scherp af. Hij vraagt om radicaal te kiezen voor Gods wil in ons leven en ons niet te verstoppen achter voorschriften, uitvluchten, nuances, verschoningen. Geen ‘ja, maar’ en ‘neen, maar’.
Ik geef toe dat het wachtzaaltje met het rookverbod niet meer de sfeer van het ziekenhuis had. Het was er licht en luchtig. Maar rookverbod is rookverbod en dus kwam er een bijkomende waarschuwing. Gods vraag om rekening te houden met zijn wil vraagt beleving in de diepte. Wetten van de kerk kunnen helpen maar zijn geen vluchtheuvel.
