Jezus ‘ziet’ de menigte en Hij ‘ziet’ in het hart van de mensen die Hij een belofte doet.
Wij zijn allemaal mensenkenners, want allemaal kunnen wij bij een eerste indruk zeggen: “Jij ziet er goed uit vandaag!” Je moet al wat levenservaring hebben om door iemand te kunnen heen kijken en te weten of het goed of slecht met haar gaat.
Jezus kan dat. Het evangelie van Allerheiligen begint met de vatstelling: toen Jezus de menigte zag. Hij ‘ziet’ de mensen. Jezus ziet meteen dat zij behoefte hebben aan Gods aanwezige liefde. Hij begint hen moed in te spreken.
God kent ons hart, niet enkel onze buitenkant, maar ook wat in de stilte van onze gedachten leeft aan hoop en vertrouwen, angst en radeloosheid, aan verwachting en vriendschap, maar ook aan ontgoocheling en verdriet. God kent dat wat wij met niemand delen en dat we soms zelfs voor onszelf willen verbergen.
God leeft in de kern van de dingen, in de kern van iedere mens. Vandaar komt zijn immense mensenkennis. God weet wat wij nodig hebben. God weet wie de treurenden zijn, de vredebrengers, de mensen die onrecht lijden, degenen die arm zijn... God kent de beperkingen van de mensen en Hij vult die aan met zijn eindeloze liefde. Als eindige mensen mogen wij in zijn eindeloosheid delen. Dat besef maakt ons stil, maar is ook de kern van ons leven. Mensen die van die ‘eindeloosheid’ getuigen zonder uit de mensenwereld weg te vluchten, heiligen het leven van elke dag.
Als we er slecht uitzien, wordt dat meestal achter onze rug gezegd: “Die ziet er niet uit.” Maar niemand weet zo goed wat in ons stille kern omgaat als alleen God. De kern van alle dingen is stil en eindeloos, want dat is immers waar God zelf leeft en ons leven heiligt.
