De leerlingen van Jezus moeten eerst zijn lijden en dood een plaats geven. Dan komen zij tot het geloof in de Verrezene.
Louise Bourgeois is een kunstenares die een groot kunstwerk maakte. Het zijn drie torens. De eerste toren kreeg als titel “I do”; de tweede toren heet “I undo”; en de derde “I redo”. Ze tekent daarmee wat mensen kunnen meemaken. De toren “I do” is de hoogste, wel negen meter. We zijn sterk en we kunnen alles aan. Maar dan komt er tegenslag in ons leven. We verliezen de moed. De tweede toren “I undo” is veel kleiner. Tenslotte komt er nieuwe hoop. We leven weer op. Er is licht en we kunnen opnieuw een mooie toren bouwen.
Dat maken de leerlingen van Jezus mee. Zolang Jezus bij hen was, kon alles: mensen werden gelukkig, blinden zagen het allemaal zitten, verlamde mensen konden weer naar anderen toegaan. Fantastisch. De hoge toren.
Maar dan werd Jezus gevangen genomen en zelfs gedood. De leerlingen van Jezus werden bang dat zij ook zouden gedood worden. Ze sloten zich op en ze sloten zich af. De toren werd een schuilkelder, ondergronds. Het duurde een tijdje vooraleer zij Jezus’ lijden en dood een plaats en een betekenis konden geven. De ene had meer tijd nodig dan de andere. Thomas, bijvoorbeeld, was eerder kritisch en traag om Jezus’ kruiswonden een plaats te geven.
Maar dan kwam de heilige Geest in hen. Hij gaf hen de kracht om nieuwe mensen te worden. De derde toren is minder hoog dan de eerste maar zit vol licht om iedereen binnen te laten. De leerlingen worden zelf sterker en maken andere mensen sterker. Ze vinden nieuw geluk en delen dat met veel anderen. Ze worden als het ware opnieuw geboren.
Het geloof in de verrijzenis maakt ons nieuw.
Het kunstwerk met de drie torens staat in Londen. Maar het staat eigenlijk in het leven van iedere christen. Ooit is de euforie van de droom voorbij en krijgen wij af te rekenen met moeilijkheden. Het geloof in de Verrezene geeft ons moed om nieuwe mensen te worden, ondanks de kruiswonden.
