Het leven is een verhaal. Elk moment van het leven maakt een deel van het hele levensverhaal. Ook elke stap in het leven brengt ons naar een andere stap in het leven. Geen wonder dat de Griekse filosoof Heraclitus het leven als een constante heeft gezien: een continuüm in de bewegende rivier van het leven. Een vloeiende blik op de gezichten van mensen toont de wegenkaarten van het verlangen om gehoord te worden en van hun behoeften om reactie te krijgen. We horen verhalen van mensen in het ziekenhuis: sommigen wachten op een nieuw hart, anderen hangen af van een levensondersteunend toestel en sommigen gaan levenslang gebukt onder een ziekte. De verhalen in brieven van soldaten die de nationale plicht dienen in een vreemd land en hoe zij hun geliefden missen zijn ons niet vreemd. Er zijn veel van deze verhalen maar soms trekken we het ons niet aan hoe deze mensen zich echt vanbinnen voelen. Echt meevoelen doen we (het liefst) niet.
Bovendien, als we naar de geschiedenis van de 20ste eeuw kijken, zien we dat de 20ste eeuw twee wereldoorlogen, talloze dekolonisatieoorlogen en ontelbare etnische en religieuze conflicten heeft gekend. Ook zien we vandaag hoe de wereld gebukt geraakt is door het fenomeen van de wereldwijd pandemie van het coronavirus. Met al deze gebeurtenissen vraag ik me af: Hoe kunnen we leven in een hyperindividualistische wereld als die van vandaag waar narcisme, egoïsme, eenzaamheid, materialisme en soms agressie de bovenhand nemen? Hoe kunnen we in de schoenen van deze mensen gaan staan om te voelen hoe ze zich waarlijk voelen? Het woord dat dan op de lippen komt, als je deze vraag stelt, is “Empathie”.
Empathie is nabijheid, meevoelen, luisteren, beschikbaar en onbevooroordeeld zijn, openhartig en echt om andere mensen te helpen. Ik zie empathie vooral als een ontmoeting tot de wereld van de anderen. Empathie geldt vooral voor onze dagelijkse contacten tussen mensen.
Veel sociale wetenschappers beweren vandaag dat de menselijke hersenen aangesloten is op een soort sociale connectie. Eén van de manieren om dit sociale connectie te beleven is door empathie. Empathie is een fundamenteel onderdeel van wie we zijn, niet enkel als christenen, maar in bredere zin, als mens. Het is een sleutel tot fundamentele maatschappelijke verandering. Het is een van de essentiële transformatie elementen dat we moeten ontwikkelen voor de mens van de 21ste eeuw. Empathie is iets dat we net als fietsen kunnen leren. Het gebrek aan empathie in de hedendaagse samenleving is erger dan een begrotingstekort. Elke mens is geroepen om empathisch te zijn.
