Jezus vraagt een ommezwaai om hem te volgen. Christen zijn is een radicaal engagement.
Achthonderd jaar geleden, augustus 1219: de tijd van de kruistochten. De paus, bisschoppen en andere katholieke leiders hadden heel Europa opgeroepen om de islam met geweld uit het Heilig Land te verdrijven. Maar achthonderd jaar geleden ging één man naar Egypte, een christen die de sjeik van Egypte, een moslim, wilde ontmoeten. Franciscus van Assisi zette die stap.
Over radicale, evangelische stappen gaat het in de tweede lezing en in het evangeliestukje van vandaag.
We hebben gelezen uit de kortste brief van Paulus, die aan Filémon. Een slaaf van Filémon is ontsnapt en is bij Paulus aangekomen. Op een ontsnapping staan zware straffen. Paulus stuurt de man, Onesimus, terug naar Filémon. Hij vraagt niet alleen om Onesimus niet te straffen. Paulus vraagt om de ontsnapte slaaf vrij te laten én hem bovendien als een broeder te aanvaarden. Dat is een radicale ommezwaai.
Jezus vraagt ook drastische verandering in ons leven. Hij heeft het over een breuk met de eigen familie en over het kruis opnemen. Evangelisch leven is radicaal.
Franciscus van Assisi heeft zijn levensplan aangepast en zijn rijke vader in de steek gelaten. Hij werd geen bevelhebber van een leger kruisvaarders, maar ging zonder wapens en zonder bezit op bezoek bij de vijand. Laten wij onze levensplannen kritisch bekijken. Zijn wij evangelisch bezig?
