"Hallo, kan ik mevrouw De Petter spreken?"
"Mama is niet thuis." Hoor ik een dun meisjesstemmetje antwoorden. Even niets meer... en dan neemt papa over: "Voor een interview met Inge? Voor KERK&leven? Wat mij betreft kan dat gerust. Spreek maar af met Inge."
Na achten heb ik Inge aan de lijn. We leggen de agenda's open en prikken dag en uur voor een echte kennismaking. We kennen mekaar van haar noch pluim, maar er is niets dat het hart meer verwarmt op deze druilerige woensdag dan een babbel met Inge De Petter. Wat een openhartigheid, wat een enthousiasme. Hier schijnt de zon.
Een Doorzetter
Inge, laat ons beginnen met een profielschets. Hoe wil jij je voorstellen?
Ik ben geen Opwijkenaar, maar een inwijkelinge uit Liedekerke. Geboren in 1979 en kind van sociaal geëngageerde ouders. Ik heb een zus die 12 jaar ouder is en zo heb ik eigenlijk een beetje een enig kind-ervaring. Maar dat stelt niets voor, wees gerust. Ik werd niet in de watten gelegd. Ik ben vrij streng opgevoed en dat verliep niet altijd rimpelloos, want ik wist wat ik wilde. Mijn oudere zus was wel mijn beschermengel. Zo gaat dat met een groot leeftijdsverschil tussen kinderen.
Je ouders zijn sociaal bewogen. Heb jij dat meegekregen?
Vooral mama is zeer strijdvaardig ingesteld. Als vakbondsafgevaardigde en lid van de vrouwencommissie verdedigt zij de rechten van arbeidsters/arbeiders op de werkvloer. In zekere zin ben ik haar zielsverwante: we leggen ons niet neer bij onrechtvaardigheid. Zo'n samenleving willen we niet. Als er een probleem is, gaan we er voor. We zoeken naar een oplossing door overleg of door actie. Niets houdt ons tegen. Mijn papa en zus zijn minder hevig in dit debat.
Jij lijkt mij een doorzetter. Botst dat nooit?
Ja, je in iets willen vastbijten heeft zo zijn consequenties. Je leert natuurlijk uit de ervaringen. Er zijn vele wegen om problemen op te lossen. Er voor gaan blijft een optie.
Uit heel je verhaal treft mij de vastberadenheid waarmee je een studiekeuze hebt gemaakt. Dat is toch een straf staaltje, vind ik.
Toen ik 12 jaar was, beslisten mijn ouders dat ik de richting Latijn zou volgen. Tegen mijn zin. Na een jaar werd er overgeschakeld op Moderne Talen-wiskunde, terwijl ik liever een sociale richting wilde inslaan. Tegen wil en dank behaalde ik het getuigschrift Algemeen Secundair Onderwijs maar ik wou en zou mijn plan uitvoeren. Geen Hoger Onderwijs, wel terug naar het vijfde jaar Verzorging in het Beroepsonderwijs. Daar zat ik op mijn plaats. Ik volgde nog het zesde en zevende jaar en werd een gelukkig mens. Ik was enkele jaartjes ouder dan mijn klasgenoten en al wat rijper. Als er zich een probleem voordeed i.v.m. stage, was ik de woordvoerder voor de gedupeerde en bemiddelaar tussen kibbelende partijen.
Mijn rode loper was dus uitgerold: ik zou in de zorgsector wel mijn draai vinden. Tijdens de stages kom je in de verschillende sectoren van de zorg terecht: bij bejaarden, kleuters, baby's en peuters. Dat heeft mijn keuze bepaald. Ik wilde in samenwerking met het OCMW onthaalmoeder zijn. Dat was mijn droomjob gedurende 9 jaar.
Het project van een crèche was een nieuwe uitdaging. Was mijn plan té idealistisch? Mijn verwachting té hoog gegrepen? Wie voor kinderen zorg draagt, moet er ook volledig mee bezig zijn. Ondanks de gemaakte afspraken kon ik dit project niet voortzetten. Voor mij betekende dat een dieptepunt. Een burn-out volgde. Veel rust en een lange herstelperiode stond mij te wachten. Je draait de knop niet zomaar om.
Van scherven kan je ook iets moois maken
Hoe groot was je teleurstelling? Was je nog weerbaar?
Geconfronteerd worden met een mislukking is ook vechten tegen jezelf. Dat heb ik zeker moeten doen. Ik wilde de dingen op een rijtje zetten, de balans opmaken en er mijn conclusies uit trekken. Het ligt niet in mijn aard om in een hoekje te kruipen en mezelf te beklagen. Dan komt er zeker geen schot in de zaak. Ik had een plan, heb dat gerealiseerd maar ben op een muur van onwil en onbegrip gebotst en dat moest ik een plaats kunnen geven. Mijn eerste troost was: ik heb gedaan wat ik wilde doen. Het is niet geworden zoals verwacht. En toch moet ik vooruit.
Je ervoer de mislukking als een verrijking, als een nieuwe kans?
Ja, mijn standpunt is: wat je ook meemaakt, zowel het positieve als het negatieve, je moet ermee verder. Wat je van je leven maakt, ligt bij jezelf. Daarom: durf jezelf in vraag stellen. Durf in de spiegel kijken. Wordt het breken of lijmen? Ik koos voor lijmen. Van scherven kan je ook iets moois maken, als je maar creatief bent.
Er bleef voor mij nog die grotere uitdaging: ik heb een man en drie kinderen. Niet opgeven dus.
Die hele herstelperiode heeft veel energie gevraagd. Hoe gaat het verder?
Herstel gaat moeizaam. Maar het gaat, al is nog niet alles geheeld. Lijdzaam toezien kan ik niet als je zoveel noden van armoede en eenzaamheid om je heen ziet. Ik wil niet meedrijven op een stroom van onverschilligheid. Ik wil mijn eigen koers varen, mijn steentje bijdragen.
Wordt het opnieuw een drukke agenda?
Een andere agenda, dat zeker. Geen gewone job van negen tot vijf, vijf dagen lang. Op de eerste plaats ben ik er voor de kinderen. Zij moeten nog leren kijken, onderscheid maken, leren oordelen, leren kiezen. Daar wil ik hen bij helpen. Dat probeer ik te doen via mijn engagement voor catechese en het vrijwilligerswerk bij de voedselbank.
