Velen kennen Jean-Pierre Van Gucht “van zien”. In Peizegem is hij al een eeuwigheid lector tijdens de zondagsvieringen en verrijzenisliturgie. Hij is lid van de werkgroep liturgie in de pastorale zone Effata en sinds kort is hij ook voorganger in de verrijzenisliturgie. Een bezige bij, zo te zien. Hoog tijd om Jean-Pierre beter te leren kennen. Wij werden ten huize Van Gucht enthousiast ontvangen. De paters Trappisten zorgden verder voor een gezellige sfeer.
Iemand van Sint-Jans-Molenbeek die in Peizegem komt wonen, dat lijkt ons niet zo evident, Jean-Pierre.
Mijn ouders zijn allebei afkomstig uit de Galgestraat. Door oorlogsomstandigheden kwamen zij in het Brusselse terecht. Om te ontsnappen aan de verplichte arbeid in Duitsland, verstopte mijn vader zich bij familieleden in Sint-Jans-Molenbeek. Later vestigde hij zich daar als schoenmaker. Ik ben daar dan ook opgegroeid en heb er school gelopen. Ik studeerde voor tandtechnicus en heb in dat beroep mijn loopbaan uitgebouwd. Toen wij later bouwgrond zochten, was het evident dat we eerst hier in de streek zochten. Wij wonen nu dertig jaar in Peizegem!
Hoe was het leven in de stad? Had je er in die tijd als jongere de kans om aan je geloof te werken?
Ik heb in de stad een mooie jeugd gehad. Ik kwam al vlug in contact met parochiepriesters van wie een grote bezieling uitging. Zij leerden mij dat aandacht en zorg voor de naaste een kerntaak was voor een christen. Ik was er lector tijdens de vieringen - ik was ooit lector tijdens een eucharistieviering die uitgezonden werd op televisie - en maakte vlug deel uit van wat men nu de werkgroep liturgie zou noemen. Eens getrouwd bleven Juliette en ik in de grootstad plakken, maar we bleven actief. Wij werkten als kookouders mee aan de driedaagse voor kandidaat “plechtige communicanten”, en hielpen de catechisten waar nodig. Ik heb dat altijd enorm graag gedaan. De gelovige kernen in de stad van toen spoorden mij echt aan om mijn geloof actief te beleven. Wat ik nu doe in de parochie en in de pastorale zone is een logische voortzetting van de weg die ik in de stad begonnen ben. Ik woonde hier nog niet lang toen ik aangesproken werd om lector te zijn. En zo is ook hier verder mijn inzet gegroeid, steeds met het doel mij ten dienste te stellen van anderen.
Die inzet is duidelijk gedragen door een sterk geloof!
Verwacht van mij geen grote woorden, ik ben altijd een gewone arbeider geweest. Het wereldbeeld dat Jezus verkondigd heeft, spreekt mij sterk aan. Mijn geloof is naar mensen gericht: gewoon iemand goede dag zeggen, vriendelijk zijn. Het zijn de ontmoetingen met mensen die mij in mijn geloof hebben doen groeien. Wat ik doe, is dan ook naar mensen gericht. Mijn vader zei me:”Als je iets wil doen voor mensen, doe het terwijl zij leven, niet later, dan heb je een kans gemist!” Als ik nu bijvoorbeeld voorganger in de verrijzenisliturgie ben, is dat omdat ik geloof, maar ook omdat ik op deze wijze iets kan betekenen voor anderen, iets kan teruggeven van al het mooie dat mijn geloof me geeft. In de werkgroep liturgie tracht ik ook op mijn manier teksten en ideeën aan te brengen. En als lector in de vieringen kan ik ook voor mijn geloof uitkomen. De wekelijkse eucharistieviering heb ik nodig voor het ”onderhoud” van mijn geloof. Het samenzijn met anderen stimuleert mij om me verder in te zetten. Ik zei het al, die ontmoetingen versterken mijn eigen geloof. Ik ben ervan overtuigd dat in je eentje niet echt kunt geloven! Wij wilden ons ook voor een concreet project inzetten, noem het misschien “dienst aan de wereld”. Wij kozen voor de Bond Zonder Naam die zich toch richt naar de zwakke mensen in onze samenleving.
Wij worden getroffen door de mooie, moderne schilderijen in de woonkamer van Jean-Pierre en Juliette. Daar wilden we toch wel meer over weten.
Wij weten dat fotografie een hobby van jou is en wij zien hier echt mooie schilderijen!
Ik hou erg veel van de natuur. Via fotografie tracht ik mijn verwondering hierover vast te leggen. Ik word in de natuur getroffen door de stilte, ik kan er God ontmoeten. Als ik bijvoorbeeld de kustlijn van Cap Gris Nez op foto vastleg, wil ik het oneindige tonen. Je kan er als het ware een levensweg in volgen, een weg die gaandeweg ontstaat. Bij het bekijken van dergelijke foto moeten je ogen links onderaan vertrekken, en zo verder heel de foto bestrijken. Dan zie je ook dat die weg eindigt in het oneindige. Hier hangt een reproductie van een schilderij van Felix De Boeck uit de reeks “Zelfgave”. Het is een poster die ik bewerkt heb met vernis, zodat het een echt schilderij lijkt. Ik word ook diep geraakt door de schilderijen van Jacky Duyck, een maatschappelijk geëngageerde kunstenaar uit Dilbeek. Ik heb enkele van zijn werken. In het schilderij op de foto bij dit artikel, vind ik dat je met een intense liefde voor de natuur binnentreedt in de ruimte, in het wonder van de oneindigheid, in het mysterie.
Bedankt, Jean-Pierre voor je getuigenis over je geloof, maar ook voor de indrukwekkende kijk op een kunstwerk.
Wat mij betreft, het heeft mij deugd gedaan openlijk over mijn geloof te kunnen spreken, dank daarvoor.
“Verwacht van mij geen grote woorden, ik ben een gewone arbeider”, zei Jean-Pierre tijdens het gesprek. Wij waren onder de indruk van de inhoud die hij geeft aan zijn geloof, hoe hij dat alles invult in de gemeenschap waarin hij leeft. Wij hadden nog graag een boompje opgezet over zijn liefde voor kunst en natuur. Zijn taak als grootvader eiste hem echter op. Typisch voor Jean-Pierre: er willen zijn voor de ander. Wij ontmoetten een dankbare mens! En eigenlijk waren wij het die dankbaar moesten zijn voor dit fijne gesprek.
