De Heer zaait zijn Woord, de kiem van goedheid in de wereld.
De laatste maanden is het weer niet echt rooskleurig voor land- en tuinbouwers en mensen die groenten kweken in de tuin. Dat is niet echt nieuw: vorig jaar was het te nat en nu is het te droog.
Zou de zaaier in de parabel van Jezus daarmee rekening houden? Hij zaait veel teveel, misschien in de hoop toch een beetje oogst te hebben mocht het weer tegenslagen.
Jezus vertelt iets dat landbouwers en mensen van de buiten al lang weten: het beste zaad kan geen vruchten voortbrengen als het op slechte ondergrond ligt. Toch vertelt Hij zijn verhaal, want Hij heeft er een diepere betekenis mee: Wie oren heeft, moet luisteren. Als Jezus spreekt over de zaaier, heeft Hij het eigenlijk over verschillende soorten akkergrond. Wij zijn van al die soorten... Maar door alles wat wij meemaken zijn wij niet in staat om de goddelijke goedheid elke dag op dezelfde wijze te ontvangen.
Het zaad dat Jezus gebruikt is Gods liefde en goedheid. Hij zaait het kwistig, elke dag opnieuw. Die goedheid van God is wel heel sterk. Het kleine zaadje kan veel vruchten voortbrengen. Het zaad van Gods liefde is goed. Het evangelie van vandaag zegt ons dat wij voor de goede grond kunnen zorgen. Wij worden dan ook uitgenodigd in de tuin van ons hart de handen uit de mouwen te steken, om de verharde stroken van onze geslotenheid om te spitten, om de stenen van onze ontgoochelingen weg te gooien en om het onkruid van onze eigenwaan te wieden.
Het ene jaar te nat en het andere te droog; gemiddeld komt het dus in orde. Maar zo werkt het niet als je groenten kweekt. Zo is dat ook met ons leven. Wij zullen voortdurend de akker van ons hart moeten bewerken. Dan zullen wij klaar zijn om de kiem van Gods goedheid te ontvangen en te laten groeien.
