In vroegere tijden kenden we het beeld van de schildwachtkraai. Meestal is het een soldaat die als bewaker is gestationeerd om iedereen te waarschuwen om een verrassingsaanval op de staat te vermijden. In het vooruitzicht van een aanval op de staat, worden ze op alle strategische punten en wallen van de staat uitgezet als wachters. Hun enige functie is de mensen waarschuwen voor een dreigend gevaar en aanval door een vijand. Als ze zich overslapen of het niet op tijd meedelen, en het land wordt aangevallen, worden deze wachters aangehouden en gestraft voor hun nalatigheid.
In de eerste lezing vandaag zien we dit beeld van een wachter van de staat in een morele orde. De profeet Ezechiël wordt verteld dat hij door God is aangesteld als een schildwacht, een wachter over Israël. Ezechiël heeft van de Heer de opdracht gekregen om de mensen te waarschuwen als ze gevaar lopen, als er een kans bestaat dat ze worden aangevallen door de machten van het kwaad. Als hij hen niet waarschuwt als hij kwaad ziet, dan neemt hij deel aan het kwaad. Maar als hij hen waarschuwt, en ze weigeren te luisteren, dan is het niet zijn fout.
Bij het evangelie komt dezelfde gedachte naar voor. Het is ontleend aan een gedeelte van het evangelie van Matheüs dat vaak de verhandeling over de kerk wordt genoemd. De leden van de kerk wordt verteld om mensen in de gemeenschap te waarschuwen wanneer ze het slachtoffer worden van de krachten van het kwaad. Als ze mensen waarschuwen en die mensen weigeren te luisteren maar gaan door in de greep van het kwaad, scheiden die mensen zich in feite af van de gemeenschap.
Ezechiëls profetische plicht als wachter die een dwalend volk roept tot bekering en het evangeliemodel van broederlijke vermaning krijgt een diepere betekenis in de bewering van Paulus in de tweede lezing van vandaag dat liefde de vervulling van de wet is en dat we allemaal ‘de schuld van wederzijdse liefde’ met ons meedragen.
Dat betekent dat we nog een diepere plicht hebben om onze waarschuwingen op liefde te baseren. Als de liefde van God niet langer het fundament van onze vermaning is, doen we het werk van de duivel, niet het werk van God.
Net zoals de schildwachters, vertellen de lezingen vandaag ons dat we verantwoordelijk zullen worden gehouden voor de stilte over onze onwil om te spreken. We kunnen erover twijfelen, of zelfs zeggen: is het zo gemakkelijk te doen? Natuurlijk zal het niet gemakkelijk zijn. We hebben nood aan moed, mededogen, geduld en oprechtheid, met eerbied verlangen en fijngevoeligheid om de goede naam van de ander te behouden.
Laten we dan vandaag eens kijken naar ons eigen gedrag in relatie tot de broederlijke liefde. Hebben we echt geprobeerd onze medemensen op weg naar God te helpen? Hebben we ze het goede voorbeeld gegeven van een echt christelijke levenswijze? Hebben we advies en aanmoediging geboden wanneer dat nodig was, en onder vier ogen correctie waar dat mogelijk was? Als dat zo is, hebben we onze broer gewonnen en dat is een teken van de christelijke liefde.
Laten we de tijd nemen om na te denken over onze verantwoordelijkheid jegens God en onze gemeenschap. Laten we nadenken over hoe we verantwoording afleggen aan God voor de daden van degenen om ons heen, of het nu onze ouders, onze broers of zussen, onze kinderen, onze familieleden, onze buren, onze collega’s, of onze leeftijdsgenoten zijn, al diegenen die leven raken we aan. Jij en ik hebben deze christelijke taak gekregen van broederlijke vermaning in liefde door de manier waarop we leven. Moge de heilige Geest ons allemaal bezielen om liefdevolle wachters voor elkaar te zijn. Amen!
