Tweets, sms'jes, facebook, e-mailbericht...het is de snelle communicatiestijl van deze tijd. Kort, direct, niet altijd goed doordacht maar wel modern en dus in. Wie neemt nog de tijd om een lange brief te schrijven waarin een visie, een bemoediging of een belangrijke mededeling te lezen is? Dat doet Paus Franciscus met zijn "Apostolische brief aan alle godgewijde vrouwen en mannen naar aanleiding van het jaar van het godgewijde leven". Ria Grommen bundelt in haar tekst "Tussen voltooien en verwachten. Brief aan (oudere) religieuzen" overwegingen die religieuzen helpen om vrede en vreugde te vinden in het eigen hart, om mensen van liefde te zijn en hun roeping gestalte te geven in deze tijd. Twee lange, inspiratievolle brieven voor religieuzen in het bijzonder, maar zeker ook voor àlle gelovige gemeenschappen.
De inhoud van beide brieven, in grote lijn gelijklopend, is het onderwerp geworden voor de bezinningsdag van de Zusters van Sint-Vincentius à Paulo in het klooster te Opwijk.
Bij de tijd blijven, de situatie onder ogen zien, durven in de toekomst kijken om roeping gestalte te blijven geven: het is geen evidentie.
Als leek was ik niet aanwezig op de congregationele dag om me te bezinnen over mijn roeping. Maar Zuster Maria Vints ging wel op mijn uitnodiging in om voor de lezers van Kerk en Leven over haar leven als religieuze te spreken: een eerlijk en heerlijk getuigenis van een diepgelovige vrouw. Zuster Maria verzorgde zelf de redactie van haar verhaal, bedachtzaam zoekend naar het juiste woord om geen verkeerde indruk te wekken.
Beste lezer, ik wens je een zalig leesmoment.
In een notendop geregistreerd.
Als kind begonnen we elk nieuw schrift op deze wijze:
Naam: Maria Vints.
Parochie: St.-Gerardus Stal.
Gemeente: Koersel.
Kanton: Beringen.
Arrondissement: Hasselt.
Provincie: Limburg.
Bisdom: Luik.
In de parochie St.-Gerardus ben ik geboren (1924) en opgegroeid in een normaal gelovig gezin dat trouw het parochieleven volgde. Na mijn studies als onderwijzeres in Hasselt en een jarenlange inzet in VKAJ ben ik ingetreden in het klooster van Opwijk. Na mijn vormingstijd werd ik naar Brussel gezonden om er te onderwijzen, eerst in Oudergem, later in Kuregem. Onze school trok veel kinderen van gastarbeiders aan. Vanaf mijn pensioen kon ik samen met mijn medezusters aan parochiaal werk doen. Rond de jaren 90 kwamen in onze parochie vluchtelingen toe uit de oorlogsgebieden van Afrika. Ik heb vele van deze mensen onthaald en ben met hen een weg gegaan van genegenheid, zorg, gebed en geloof. Vele negatieve ervaringen hebben mij aangezet tot een positieve inzet en tot vertrouwen op Gods bijstand.
Rond het midden van de jaren 80 begon het kerkbezoek fel te verminderen. Velen verlieten Kuregem voor een andere woonplaats in Brussel of om terug te keren naar hun geboortestreek. Vreemdelingen namen hun plaats in. Ik zag nieuwe gezichten in de zondagsviering, sprak hen aan, luisterde naar hun verhaal en zocht hen thuis op. Het werden intense contacten, meestal met alleenstaande vrouwen met/zonder kinderen. Ik wilde hen menselijke nabijheid laten ervaren en steun bieden in het geloof door samen te bidden tot Onze-Lieve-Vrouw en het evangelie te lezen. Ik werd geraakt door zoveel innerlijk lijden bij deze mensen. Ze hadden helse dingen beleefd, alles moeten achterlaten wat hen dierbaar was. Ik kon niet anders dan compassie tonen en met hen begaan zijn.
Onze kerk werd een levende kerk. Samen het geloof beleven in gebed en zang schept een band. Deze mensen hebben mij breder leren denken en ik heb mij kunnen oefenen in meer begrip, geduld en het loslaten van onbenulligheden. Zij waren voor mij een echte steun in mijn geloof.
"Zoveel soorten van verdriet.
Ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden..."
(M. Vasalis)
Het leven in Brussel werd moeilijk: een huis met vele trappen, gezondheidsproblemen en we werden oud (allen boven de 85!). Thuisbezoeken, ziekenbezoek, onderhoud van de kerk, dat lukte niet meer. We konden nog weinig apostolaatswerk verrichten. In overleg met onze verantwoordelijken zijn we teruggekomen naar Opwijk. Van een leven vol sociaal hulpbetoon kwam ik terecht in de stilte en de teruggetrokkenheid van het klooster. Het was een moeilijke ommekeer. Het vroeg om een grote innerlijke aanpassing. Al mijn medezusters hebben dat op een persoonlijke manier ervaren. Ik voelde vooral een droefheid en een pijn omdat ik de mensen, met wie ik een vriendschapsband had opgebouwd, moest verlaten. Ik miste hun nabijheid, hun contacten. Dat beroerde mij emotioneel heel sterk. Nu weet ik: mijn verdriet woog niet op tegen het onmenselijke leed van zovelen in de wereld.
Hoe omgaan met verlies?
Wat heeft me geholpen in die overgang?
Het dagelijkse gebed met mijn medezusters, de psalmwoorden die troost, sterkte en vertrouwen bieden ...en zo komt God tot u.
Het langdurig samenzijn met Jezus in de stilte van de kapel ...en zo komt innerlijke vrede tot u.
De verbondenheid met mensen die in dagboeken en teksten hun moeilijkheden en kwellingen hebben beschreven: Henri Nouwen, Theresia van Lisieux en vele heiligen...en zo komt uithoudingsvermogen tot u.
De kleine diensten die mij werden gevraagd in de gemeenschap en de vriendschap van de medezusters...en zo komt blijdschap tot u.
Denken aan allen die een zwaar en moeilijk leven hebben...en zo komt wegdenken van uzelf tot u.
Het eigen leven van op afstand bekijken... en zo komt humor tot u.
Moeilijkheden oplossen met het woord van Jezus. Dat heb ik gedaan en vele malen tegen mezelf gezegd: "Verhef uw hart"...en zo komt vrede tot u.
Ten slotte is er alleen God die mij ten volle kan troosten met de woorden van Jezus: "Kom tot mij die belast en beladen zijt en Ik zal u verkwikken".
Door deze gedachte in mij toe te laten, door te vertrouwen en me tot Hem te keren kon ik staande blijven in liefde en vrede.
Vele mensen ervaren in moeilijkheden en lijden dat zij niet ten volle begrepen worden en getroost kunnen worden. Maar wie gelooft en vertrouwt, vindt innerlijke vrede bij God.
Zoals ik in psalm 62 lees: "Bij God alleen vindt mijn ziel rust en vrede".
De juiste weg vinden
In het zoeken naar de juiste weg heb ik Gods steun ervaren. Mijn hele leven is beheerst door de wil en het verlangen om God te beminnen. "Gij zult de Heer uw God beminnen uit geheel uw hart, uit geheel uw ziel en uit al uw krachten". Zo lezen wij in de Bijbel.
In het zoeken naar de juiste weg heb ik Gods steun gekregen. Ieder van ons weet dat de liefde de grootste kracht in de mens is. Liefde brengt een mens tot leven. Ikzelf ben een heel gevoelig mens. Ik wil met iedereen omgaan als met een vriend. Zo wil ik ook met God omgaan. God is mysterie en toch worden wij tot Hem aangetrokken. Wie vriendschap afwijst, ontgoochelt. Wie God afwijst, ontgoochelt. Zo zie ik dat.
"Opdat alle mensen zouden gered worden en tot volheid van leven komen": de wensbede uit het eucharistisch gebed drukt mijn echte bekommernis uit want ik voel mij sterk verbonden met de mensheid. Het grijpt me aan als mensen niet in de liefdesbron van God kunnen staan. Die grote bekommernis leidt mij in mijn geestelijk leven. Ik beleef het als christen in de katholieke kerk en in het contact met mijn medezusters in de congregatie.
Groeien in geloof
Als kind leerden we de catechismus en lazen we de gewijde geschiedenis. Onbewust maakte alles een diepe indruk op mij. De vrees voor de hel, de angst voor het strenge godsoordeel en de straffen: het maakte mij onrustig. En toch wilde ik God beminnen. Dat verlangen is er altijd geweest, heel oprecht. Ik was geboeid door Jezus en de schoonheid van zijn woord. En dat is nog altijd zo. Met de jaren is er veel veranderd, zowel in de Kerk als in mijn denken. De hellevrees heb ik afgelegd, mijn gebed is een vertrouwvol bidden tot een liefdevolle God.
Nu ik hier in de stilte leef, wil ik vooral mijn gebed richten op de noden in de wereld, mijn verbondenheid uitdrukken met de armen, de vereenzaamden, de angstigen. Aan hen denken sterkt mij om niet te klagen.
Belangrijk vind ik de aanbidding. Het is zoals Kardinaal Danneels het uitdrukt: "In de zon van God gaan zitten. De zon verandert het lichaam van de mens. Zo verandert de zon van God de ziel van de mens". Het plaatsvervangend gebed, de aanwezigheid van O.-L-.Vrouw in het wereldgebeuren en het voorbeeld van allen die ons zijn voorgegaan zijn inspiratiebronnen om het niet op te geven als er duisternis op mijn weg komt. Daarin vind ik de kracht om te leven in geloof, hoop en liefde. Het vervult mij met vreugde en vrede. Dat is mijn zending vandaag als senior-religieuze: ik blijf geroepen om liefdevol om te gaan met mijn medezusters en met allen die mijn pad kruisen.
Kies voor het zinvolle leven
Moedeloosheid, zinloosheid, doelloosheid...het kan ons allemaal overkomen. Wie zich daar op focust, kan niet meer leven. Daar heb ik een afkeer van. "God is bij ons in de avond en de morgen en zal ons leiden elke nieuwe dag." Zo schrijft Bonhoeffer vanuit de gevangenis. En zo is het ook. Het doel van mijn eigen leven ligt in mijn eigen hart en bij allen die mij nabij zijn.
Ik ben vanuit mezelf verplicht om zo te leven, want zou ik aan God niet de eerste plaats geven dan kwam ik terecht in een zinloos bestaan. Ik zou niet liefdevol en vredig staande blijven.
God is mijn Redder. Paus Franciscus zegt ook: "Altijd leidt de weg van Jezus naar het geluk."
Zuster Maria, uw geestelijk testament is voor mij een rijke meditatiebron. Ik ben u dankbaar voor deze ontmoeting.
