Een regenboog spande zich over de Abdij van Vlierbeek. Het was de kleurrijke aquarel van Rudi Thomassen op het volgboekje bij het voorbije bezinningsmoment in Vlierbeek op zondag 3 april. Een heel treffende en goed gekozen illustratie. De bijbel verhaalt hoe God na de zondvloed een regenboog in de hemel plaatst om zijn Verbond met de mens en de hele schepping te bevestigen.
‘Nieuw verbonden’ was dan ook het thema van deze vastenbezinning. De vasten is een periode dat wij ons leven weer herijken op het Verbond dat God met ons sloot. Het Vicariaat Vlaams-Brabant/Mechelen en de pastorale zone Kesselinde organiseerden deze in onze pastorale regio Leuven, geïnspireerd door de aandacht van paus Franciscus voor integrale ecologie.
Voorganger was diaken Bart Vleeschouwers, vertegenwoordiger van Ecokerk in ons Vicariaat. Bisschop Koen Vanhoutte was medevoorganger. Hij was de initiatiefnemer van een reeks van vier bezinningsmomenten verspreid over ons Vicariaat. Verzorgde zang, passende liederen en orgelspel, gebed en Bijbelse lezingen wisselden elkaar af. Drie getuigenissen vormden echter de hoofdmoot.
Jo T’Jampens bracht een eerste spirituele insteek. Het bleek onmiddellijk hoe belezen hij is en hoe zijn hele leven nu deint op een persoonlijke spirituele zoektocht die zijn leven schraagt. Hij accentueerde hoe alles in de schepping, maar ook de schepping zelf en haar Schepper, onlosmakelijk verbonden zijn. Vandaar zijn inzet nu voor Ecokerk.
Thei Noukens bracht het tweede getuigenis en ook doorheen zijn verhaal klonk een zoektocht naar de zin en betekenis van zoveel dingen in zijn leven doorheen meditatie en confrontatie met grote visionairs. Zijn getuigenis kleurde vooral vrolijk met de terugblik op zijn eigen jeugd. We keerden terug naar de sixties. De basis voor zijn engagement met mensen in het Zuiden via Broederlijk Delen vindt zijn oorsprong in de grote pleidooien voor meer gerechtigheid voor mensen die in verdrukking leven. Vandaag is dat niet anders.
Het derde getuigenis kwam van Lieven Dries. We herkenden de thema’s die Lieven aanraakte in de eerste vastenbijdrage in ons parochieblad. Een getuigenis laat echter toe om er dieper op in te gaan. Zijn veelkleurig engagement ligt ingebed – lees ook ‘in gebed’ – in zijn voorgaan in de Sint-Franciscusgemeenschap. Gebed mag ons niet werkloos maken. Het vertaalt zich in vooral kleine gebaren van goedheid waarmee wij mensen nabij zijn. En ons nabij zijn van mensen maakt dan weer dat wij deze mensen in ons gebed brengen.
Zovele dingen kunnen maken dat wij ons in deze Veertigdagentijd ‘nieuw verbonden’ weten met God, zijn Schepping en de hele mensheid. Deze bezinning eindigde met een symboolmoment en hierbij keren wij terug naar het zondvloedverhaal. Een duifje keerde met een takje terug naar de ark van Noah. De traditie wil dat het een olijftakje was. Voortaan zou dit takje een symbool zijn van elke vrede die zich kan waarmaken na elke zondvloed van zinloos geweld.
We lieten een olijfboompje baden in het licht van vele kaarsjes. Denkend aan de oorlog en Oekraïne en wat die met mensen doet, denkend aan zoveel onrecht in deze wereld, denkend aan wat beter kan in ons eigen leven lieten wij Gods Verbond weer oplichten. We wisten ons ‘nieuw verbonden’.
