Te midden van de warmte van begin augustus kwamen een miljoen jonge katholieken in Rome bijeen om het Jubileum van de Jeugd te vieren, in antwoord op de oproep van paus Leo XIV om pelgrims van hoop te zijn. Naar aanleiding van het initiatief van enkele leden van de Leuvense Sint-Kwintensgemeenschap reisde een groep van twintig mensen samen van Leuven naar de Eeuwige Stad, waarbij verschillende achtergronden, talen en beroepen werden verenigd onder één missie: het Jubileum beleven.
Je zou kunnen zeggen dat de hele reis een pelgrimstocht van hoop was, van het begin tot het einde. In het begin wisten we niet zeker met hoeveel we zouden zijn en hoopten we dat anderen zich bij ons zouden aansluiten om alle plaatsen die we hadden voorzien te vullen. Toen we in de stad aankwamen en de deuren van onze accommodatie gesloten troffen, hoopten we dat de reservering toch doorgegaan was (en dat was het geval!). En toen we onder de brandende zon door de menigte liepen, hoopten we dat we onderweg niemand zouden kwijtraken. Omdat we geen vlag hadden om ons te identificeren, namen we een stok uit het veld mee om ons te leiden, een teken van onze diversiteit en eenvoud. Maar de reis die voor ons was voorbereid, was veel meer dan alleen het vervullen van onze directe behoeften of verlangens.
We vonden hoop in de gesprekken met elkaar, in het vragen waarom we daar waren en waar we vandaan kwamen. We hoorden van degenen onder ons die ervan droomden de paus te zien, van sommigen die gewoon nieuwsgierig waren, en van degenen die bewogen waren door het verlangen om samen de Kerk van vandaag, morgen en altijd op te bouwen. We werden bovendien gezegend door de ontmoetingen met mensen buiten onze groep, waarbij we ons realiseerden dat wanneer iemand in de bus een rozenkrans of een rozenkrans van de Goddelijke Barmhartigheid wilde beginnen, mensen van over de hele wereld plotseling meededen. We ontdekten dat de hele stad onze gemeenschap kon worden – onderdeel van de grote familie van de katholieke kerk – als een getuigenis van de hele wereld die geroepen is om verenigd te zijn in Christus. En op het hoogtepunt van onze reis ontmoetten we de paus op het veld van Tor Vergata en, terwijl we met hem en de mensenmassa’s die met vlaggen uit de hele wereld zwaaiden baden, hernieuwden we onze ontzag voor de grootsheid van God die aanwezig is in de eucharistie en in Zijn kerk.
Lees verder onder de foto
Voor velen van ons was een van de meest ontroerende momenten van het weekend de gebedswake, waarbij we samen met de paus voor het Heilig Sacrament baden. De zaterdagavond begon met een juichende menigte, die graag een glimp van de paus wilde opvangen en misschien een zegen wilde ontvangen, maar al snel maakte het lawaai plaats voor melodieuze muziek en vervolgens voor een diepe, eerbiedige stilte die de heiligheid van het moment onthulde. Het werd duidelijker dan ooit dat dit geen toeristische reis was, maar een pelgrimstocht. We waren daar niet om ons te vermaken – en zelfs niet in de eerste plaats om de paus te zien – maar om ons te verenigen in gebed voor de grotere glorie van God. Andere hoogtepunten waren de zondagsmis met de Heilige Vader en zijn antwoord op drie vragen van jongeren, woorden die we iedereen, of ze nu aanwezig waren of niet, aanraden om (opnieuw) te lezen en over na te denken.
We keerden naar huis terug met veel souvenirs: we hadden de paus van dichtbij gezien, waren door de Heilige Deuren gelopen, hadden de grote bezienswaardigheden van Rome bezocht, hadden veel pizza gegeten, hadden dagen zonder werkende douche doorstaan, hadden het overbelaste transportsysteem van Rome getrotseerd... Maar bovenal kwamen we met een missie: onze pelgrimstocht voortzetten. We kregen de kans om de hoop te ervaren om samen deze Weg naar Christus te bewandelen, en het is aan ons – met de genade van God – om dit mee te nemen naar ons dagelijks leven en de gemeenschappen waarvan we deel uitmaken. Nu er een paar weken zijn verstreken, kunnen we misschien evalueren hoe we ervoor staan en, als de weg moeilijk lijkt, samenkomen, een stok pakken en verder lopen, met de Kerk, naar Jezus toe.
We bedanken iedereen die het aandurfde om mee te gaan op dit waanzinnige avontuur, in het bijzonder priester Pako voor zijn onschatbare spirituele begeleiding, en de Pastorale zone Leuven aan de Dijle voor hun steun om dit mogelijk te maken.
