Wapenstilstand, 11 november, was andermaal een dag van gedenken. Aan verschillende monumenten in onze stad hielden de burgerlijke en militaire overheden een hulde voor de gesneuvelden, oorlogsslachtoffers, verzetslui, politieke gevangenen en andere gedeporteerden. Al in de voormiddag organiseerde onder meer de Leuvense Vredesbeweging een hulde aan het monument van de Onbekende Oorlogsvrouw op het Benedenplein, eveneens gekend als het zuster Jeanne De Vosplein.
’s Avonds vond er nog een interlevensbeschouwelijke viering plaats in de Sint-Pieterskerk te Leuven. Trekker van dit gebeuren is het Lifestance Network van de KU Leuven, een organisatie die contacten legt tussen studenten van verschillende religies, afkomst en culturen, en antwoorden zoekt omtrent vragen die ze hebben bij het uiten van hun religie en levensbeschouwing. Al jaar en dag organiseren zij deze vredesviering in samenwerking met verscheidene geloofsgroepen in onze stad.
Als Katholieke Kerkgemeenschap bieden wij met de Sint-Pieterskerk niet alleen een forum voor deze viering, maar wij bereiden deze viering met verschillende vertegenwoordigers mee voor. Zo werd het thema dit jaar ‘Menselijkheid. Meer dan ooit.’ Dit thema kozen wij omdat wij het voorbije jaar echt gechoqueerd waren door de gruwel van oorlogsmisdaden die op verschillende fronten te zien was. Onze menselijkheid is vaak het enige wapen dat wij hiertegenover kunnen plaatsen. Onze gedeelde menselijkheid is tevens het uitgangspunt om te werken aan een vredevolle samenleving. Wij willen niet meestappen in het vijanddenken dat vandaag veel te gemakkelijk uitvergroot en gehanteerd wordt tussen landen, volken, taalgroepen, religies…
De rij van gebedsleiders en vertegenwoordigers van verschillende religies en levensbeschouwingen was om deze reden het sterkste teken van onze verbondenheid en wil tot vrede. Ieder putte een tekst, lied of/en gebed en bezinning uit eigen traditie die bidt, zingt of oproept tot vrede. Alles gesymboliseerd in een roos. De viering was een caleidoscoop van gedragen momenten waarin verscheidenheid tot eenheid werd.
Naar gewoonte sloten we de viering af met het vredeslied. Het was echter geen slotakkoord. Nadien bleven vele mensen nog hangen om met mekaar te verbroederen en te verzusteren, kennis te maken of na te praten over de viering. Zou dit niet bouwen aan vrede zijn?!
