Je kan de opname van de wondermooie viering hier bekijken.
(Onderaan kan u nog de fotoreportage bekijken.)
Homilie – Ter nagedachtenis aan paus Franciscus
Broeders en zusters,
Vandaag staan we stil bij een moment van groot verdriet, maar ook van diepe dankbaarheid. Paus Franciscus, onze herder, onze broer in Christus, is gisteren heengegaan. Zijn stem, die de wereld opriep tot eenvoud, barmhartigheid en gerechtigheid, is stil geworden. En toch… blijft zijn boodschap klinken. Vandaag spreekt het evangelie tot ons, als een spiegel van zijn leven en zijn nalatenschap.
In Lucas 24 horen we hoe de verrezen Jezus verschijnt aan zijn leerlingen. Ze herkennen Hem eerst niet, ze zijn verward, bang, twijfelend. Maar Jezus komt binnen met vrede: “Vrede zij u.” En dan opent Hij hun verstand om de Schriften te begrijpen, en Hij zegt: “Jullie zijn getuigen van deze dingen.”
Wat zien we hier gebeuren? Jezus is niet zomaar teruggekomen om alles te laten zijn zoals het was. Nee, Hij opent ogen, opent harten, opent de weg naar een nieuwe zending. Precies dat was de kracht van paus Franciscus. Hij herinnerde ons er telkens aan dat het geloof geen museumstuk is, maar een levende ontmoeting. Hij riep ons op de deuren van de Kerk te openen, de geur van de schapen op te nemen, op weg te gaan naar de periferie.
Zoals Jezus de leerlingen uitnodigde om niet te blijven staren naar het verleden, maar te getuigen in het heden, zo wees Franciscus ons telkens weer op de vreugde van het Evangelie – Evangelii Gaudium – en op de noodzaak van Laudato Si, de zorg voor ons gemeenschappelijk huis.
Toen Jezus zijn leerlingen zegende en ten hemel opsteeg, bleven zij niet verdrietig achter. Integendeel: er staat dat zij Hem aanbeden en vol vreugde terugkeerden naar Jeruzalem. Want ze hadden niet alleen afscheid genomen van een geliefde meester; ze hadden een nieuwe roeping ontvangen. Ook wij nemen afscheid van paus Franciscus met pijn in het hart, maar ook met vreugde voor wat hij ons gegeven heeft: een Kerk die weer durft te spreken met zachtheid, met kracht, met liefde.
Zijn eenvoud – denk aan zijn eerste woorden als paus: “Bid voor mij.” Zijn nabijheid – hoe hij de handen vasthield van wie door de wereld vergeten waren. Zijn vurige inzet voor vrede, rechtvaardigheid en ecologie. Alles aan hem getuigde van de verrezen Heer die zegt: “Waarom zijn jullie verontrust? Kijk naar mijn handen en voeten, ik ben het zelf.”
Vandaag mogen wij zeggen: in de handen en voeten van paus Franciscus, hebben wij iets gezien van Christus zelf. Een getuige van deze dingen. Een man die ons eraan herinnerde dat de Kerk geen fort is, maar een veldhospitaal. Geen plek van angst, maar van hoop.
Broeders en zusters, laten wij, net als de leerlingen in het evangelie, vol vreugde de tempel binnengaan – het leven, de wereld – om God te loven. Niet omdat we iemand verloren zijn, maar omdat we iemand hebben gekend die ons dichter bij Jezus bracht.
Moge paus Franciscus rusten in Gods vrede. En moge zijn geest van barmhartigheid, eenvoud en vreugde in ons blijven leven.
Amen.
