Hoe gaat het met jullie?
Normaal gezien zouden we zeggen: met ons is alles oké. Maar als je een echt antwoord wil dan zouden we zeggen: zo…zo... Er zijn dagen dat het goed gaat en er zijn dagen dat het tegenslaat. De dagen die meevallen zitten we “gezellig in onze bubbel”, de andere dagen “willen we uit onze bubbel”, liefst zo snel mogelijk! Het verlangen om terug onder de mensen te zijn, om vrijheid te beleven is zo ontzettend groot. Als iemand ons dan vraagt wat onze plannen dan wel zijn, dan weten we het eigenlijk niet zo goed, we kunnen er zelf niet goed aan uit. Er is altijd een “maar” en “als” en “indien” bij…
Waar liggen jullie wakker van? Wat vinden jullie belangrijk?
Als we wakker liggen is het meestal om onze vijf kinderen en kleinkinderen. Tijdens de lockdown en nu tijdens de lockdown light (wat er “light” aan is voor jonge mensen/gezinnen/ouderen snappen we echt niet, wat een totaal verkeerd gekozen woord voor al wie zich echt aan de regels houdt). Deze lockdown is van alles behalve light!
Wat missen jullie sinds de coronapandemie?
Wat wij missen is samenzijn met familie en vrienden, het samen “vieren”, ook de wekelijkse eucharistievieringen. De drukte van de kleinkinderen om ons heen. We missen zelfs het gevoel van “opluchting” als ze langs geweest zijn en weer vertrokken (enkel en alleen herkenbaar voor grootouders hè). “Je ziet ze graag maar je ziet ze ook graag vertrekken”, zeggen we wel eens, en nu is dat veranderd in “Je ziet ze graag maar ze komen niet (samen)” … hoe erg is dat!
Wat wou je al lang doen en heb je tijdens de coronaperiode eindelijk tijd voor gehad?
In het begin was er vooral “verlamming”: veel tijd, geen plannen en vooral ook geen zin om iets te doen. Bang zijn ook. Na een tijdje hebben we dat samen overwonnen, mijn man en ik, en we voerden lange gesprekken, zochten en vonden geborgenheid bij elkaar en zijn samen aan de grote kuis begonnen en daar hebben we van genoten, samen dingen doen… Oude fotoalbums samen bekijken en de bijhorende verhalen vertellen, samen TV-kijken, met de kaarten spelen (wat was dat lang geleden)…
Wat mogen we nooit meer vergeten?
Ik (Carina, nvdr.) zou zeggen we zijn gelukkig dat we kunnen vergeten… vergeten hoe bang en onzeker we in het begin waren, hoe eenzaam we ons soms gevoeld hebben, hoe we soms echt kwaad en wanhopig waren … maar als er dan toch iets is wat we misschien toch niet mogen vergeten is dat alles ook voorbijgaat, hoe heftig het ook is en dat je sterker en veerkrachtiger bent dan je zelf denkt. Eigenlijk wisten we dat al maar het was lang geleden dat we dat talent moesten gebruiken.
Wat is jouw wens voor de toekomst “postcorona”, Carina?
Dat na een familiefeestje bij ons thuis Antoine terug tegen mij zegt: “’t was goed hè vrouwke, maar ik ben toch blij dat ze weg zijn en dat we in onze zetel kunnen zitten en ik zal morgen wel stofzuigen"!
Andere artikels #dit is onze gemeenschap
