Hoe gaat het nog met Lydia?
Het gaat goed, hoewel ik nog een beetje onder de indruk ben de nieuwe piek. Het voelt wat benauwd aan, wetende dat ik ook tot die risicogroep behoor en zo.
Wat mis je het meest in jouw leven sinds corona?
Ik mis het zien van de kinderen en kleinkinderen alsook onze zoon die in Berlijn woont. Hij was hier nog wel kort voor de lockdown, maar het is ondertussen alweer een hele tijd geleden. Daarnaast is het niet meer kunnen deelnemen aan het verenigingsleven, niet meer kunnen bezig zijn met vrijwilligerswerk in de wereldwinkel en het niet meer in koor kunnen zingen een echt gemis. We hadden eerst nog wel het plan om met het koor “In Dulci Jubilo 2000” onze 20ste verjaardag te vieren, we waren zelfs al begonnen met de repetities. Maar die concerten hebben we weer moeten schrappen met de huidige stijging. Het ergste is eigenlijk nog dat het ongedwongene weg is en er een voortdurend opletten in de plaats is gekomen voor alles, om niet besmet te worden, maar vooral ook om anderen niet te besmetten. Is er wel voldoende afstand? Heb ik wel een mondmasker mee? Heb ik mijn handen al ontsmet? Heb ik…
Wat wou je al lang doen en heb je er nu tijd voor gehad?
Niet speciaals eigenlijk. Er is veel meer in de tuin gewerkt en ik heb enorm genoten van wandelingen die ik hier in de buurt maakte, op en rond De Wilder. Daarbij kwam ik heel wat buren tegen wat wel tof was. We oogsten ondertussen ook letterlijk van het werk, dat in de moestuin gebeurde, van tijdens die lockdown.
Wat is jouw wens voor de toekomst post-corona?
Dat alles eindelijk terug zijn gewone gang mag gaan, maar toch minder hectisch wordt. Dat het thuiswerken nu beter ingeburgerd geraakt en er zo minder verkeer en minder file is. Persoonlijk wil ik onze zoon uit Berlijn wel snel terugzien en die verplichte afstand tussen al onze kinderen, kleinkinderen en mezelf zien verkleinen. En dat we weer naar de mis kunnen zonder ons te moeten inschrijven.
Andere artikels #dit is onze gemeenschap
