“De doop is het startpunt van het christelijk leven” lees ik op pagina 11 van de brochure. Ikzelf was totaal niet bewust van mijn doopsel zo kort na de geboorte maar ik ben heel dankbaar dat mijn ouders samen met mijn doopmeter Elza en dooppeter Remi deze stap gezet hebben en dit met als getuigen mijn 3 oudere broers, die fier de doopkaars rechthouden. Ik ben opgegroeid, bijna letterlijk onder de kerktoren, in een katholiek gezin met een ruime, open blik op de wereld: er waren familieleden werkzaam in Afrika en Azië als missionaris.
Als kind keek ik elk jaar uit naar Pasen omdat dan de klokken drie dagen weg waren (heel fascinerend als je die constant hoort) en ze paaseieren als beloning meebrachten.Later als koorlid (vanop het oksaal) was ik elk jaar ontroerd tijdens de Paaswake: vooral de ritus van het licht (met een zee van kaarsjes in een bomvolle, donkere kerk), de rijkelijke besproeiing met doopwater, de hernieuwing van de doopbeloften en het Gloria zingen onder het bulderende klokgelui en ander belgerinkel.
De jaren verstrijken en alles wordt wat gewoonte en zoals ieder leven zijn er ups en downs… na een ernstige ziekte en een wonderbaarlijk geschenk van genezing, is er veel veranderd in mijn geloofsleven waarin gebed en dienstbaarheid een belangrijk gegeven zijn. Het is alsof ik opnieuw geboren werd en daar ben ik mijn Schepper (de Drie-Ene God) elke dag heel dankbaar voor.
De voorbereiding op Pasen/Kerstmis worden veel intenser (dankzij de dagelijkse onlinebezinning van de Jezuïeten) en verrijkt door het uitwisselingsgroepje georganiseerd door de parochie. En misschien is het nostalgie naar vroeger met de klokken? Maar ik kijk dit jaar intens uit naar de Paaswake omdat ik al drie lange jaren heb moeten wachten… en graag weer mijn doopbeloften wil hernieuwen.
Maria
Andere getuigenissen
