De WJD dat is een avontuur.
Gisteren en vandaag zag het programma er vrij gelijkaardig uit. We begonnen ook vandaag met een ochtendgebed. Vandaag viel mij precies op dat we met nog meer jongeren in de kerk zaten dan de voorbije dagen. Je merkt dat de start van de échte wereldjongerendagen in Lissabon dichterbij komt.
Na het ochtendgebed deden we activiteiten die georganiseerd werden door de parochie (Arcozelo) waarin we verblijven. Gisteren deed ik yoga, vandaag koos ik voor de traditionele spelletjes. Samen met een groep Schotse en Portugese jongeren deden we touwtrekken (Schotten VS. Belgen; de Schotten wonnen tor 2 maal toe), touwspringen, zakspringen, zakdoek leggen en "napoleon". Bij het laatste spel deden twee zusters mee die traditioneel gekleed waren. Een zuster de benen van haar lijf zien lopen in een habijt is iets wat ik tot dan toe enkel in films had gezien.
Na de middag gingen we opnieuw naar het centrum van Porto. Gisteren kregen we een lijst met allerhande activiteiten waaruit we konden kiezen om te doen. Vandaag had ik mij voorgenomen om naar een Taizé-gebed te gaan en ergens een concert mee te pikken. Maar, zoals ik al schreef: de wereldjongerendagen zijn een avontuur en niets loopt zoals gepland. Samen met Louise en nog andere vrienden die ik hier leerde kennen, hebben we vooral veel gewandeld naar activiteiten, aangeschoven voor eten, bezochten we onderweg een kerkje, gingen we in een andere kerk eventjes binnen waar een aanbidding van het H. Sacrament bezig was, gingen we dan naar de kerk waar het Taizé-gebed doorging (maar kwamen we te laat), bezochten we een marktje en gingen we naar een concert. Maar daar waren ze de instrumenten op het podium al aan het opruimen. Dat klinkt misschien een beetje teleurstellend, maar niets is minder waar.
De beste momenten beleefden we namelijk tussen al die activiteiten. Terwijl we stapten, kwamen we ongelofelijk veel jongeren van zoveel verschillende nationaliteiten tegen. Iedereen, inclusief wijzelf, lopen hier rond met onze vlaggen. Elk gesprek start dan met dezelfde vraag: "hello! Where are you from?". Of we beginnen het gesprek door hun aan te spreken met hun land "Hey Brazil!".
Ik startte gisteren ook een klein projectje: ik vraag aan elke nationaliteit die we tegenkomen om in hun eigen taal de zin "God is Liefde" op te schrijven op mijn Belgische vlag. Ik heb ondertussen al onder andere Nepal, Kenya, Frankrijk, Polen, Schotland, Ierland, Wales, Brazilië, Libanon, Portugal, Duitsland, Korea, Spanje, Italië en nog andere landen verzameld. Op die manier hoop ik van mijn vlag een mooi aandenken te maken. Er bestaat op de WJD ook de traditie om gadgets uit te wisselen: sleutelhangers, stickers, munten, pinnen... van elkaars land worden uitgewisseld.
De ontmoetingen zijn absoluut het allerbeste van dit avontuur. Op de tweede plaats vind ik geweldig wat ik hier allemaal bijleer, zowel door te luisteren als door te beleven. Gisteren werd ik nog diep ontroerd door de dagsluiting die geleid werd door priester Orlando. Die ging dieper in op de betekenis van de zin "Heer, ontferm u over ons".
Fysiek voel ik mij enorm moe, maar mentaal voel ik mij vooral enorm voldaan.
Met vele gelukkige groetjes
Femke
(en ook de groeten van Servaes en Louise!)
